ဘဝသံသရာဟာ ဘယ္ကလာၿပီး ဘယ္ကိုသြားရမွန္းမသိတဲ့ ဝကၤဘာလိုပါပဲ။
ရႈပ္ေထြးလြန္းလွပါတယ္။ ရႈပ္ေထြးလြန္းတဲ့ဘဝသံသရာမွာ ပဲက်င္လည္ေနၾကရၿပီး ရႈပ္ေထြးတဲ့
အသိုက္အၿမံဳမွာ ရႈပ္ေထြးတဲ့သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႕ကာ ရံုးလို႔မရတဲ့
ေႏွာင္ႀကိဳးေတြနဲ႔အတူ တ၀ဲလယ္လယ္နဲ႔ သြားလာက်က္စားေနၾကရပါတယ္။
တစ္ေန႔ ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကုိ ေရာက္လာကာ စာေရးသူ
သီတင္းသံုးတဲ့ေက်ာင္းေဆာင္ေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး
“အရွင္ဘုရား..ေက်ာင္းရဲ႕မ်က္ႏွာက်က္က ဘယ္က လက္သမားနဲ႔ လုပ္ထားတာလဲဘုရား” လို႔
ေမးလာတယ္။ “ ဒီလိုပါပဲ ၿမိဳ႕ထဲက ဦး…………တို႔အဖြဲ႕ကို ေခၚၿပီး လုပ္ထားတာပါ။ သူတို႔က
အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ လက္ရာေသသပ္တယ္” လို႔ စာေရးသူက ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ထုိအခါ
ဒကာႀကီးက “ဟုတ္တယ္ဘုရား၊ လုပ္ထားတာေတြက အေတာ္သပ္ရပ္ၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေလး
လုပ္ထားတာ တပည့္ေတာ္သေဘာက်တယ္ဘုရား၊ ဒီလိုရွင္းလင္းသပ္ရပ္မွာလဲ
စိတ္ထဲရွင္းတာဘုရား၊ အခ်ဳိ႕ေက်ာင္းေတြမွာ လုပ္ထားတာေတြက ရႈပ္ေထြးေနတာပဲဘုရား၊
ဒီလိုရႈပ္ေထြးတာေတြကို ျမင္ရရင္ စိတ္လည္းရႈပ္သြားတယ္ဘုရား၊
ဒီလိုစိတ္ရႈပ္မခံခ်င္လို႔လဲ မိသားစုနဲ႔ေတာင္မွ အရႈပ္အခံဘဲ ရွင္းေအာင္ေနတာပါဘုရား”
လို႔ေလွ်ာက္ထားလာပါတယ္။