ပါရမီကုသုိလ္ အစဥ္ေႏြးေအာင္ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္း အစဥ္ေမြးပါ

ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္ ထုိက္တန္ပါ၏။ ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္မထုိက္တန္ဟူ၍ မမွတ္ယူသင့္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေစတနာေကာင္းရွိသူထံသို႔ ေကာင္းက်ိဳးတရားမ်ား ေရာက္ရွိၿပီး ေစတနာဆိုးရွိသူထံသို႔ ဆိုးက်ိဳးတို႔ ေရာက္ရွိမည္ျဖစ္ရာ ကိုယ္ျပဳသည့္ကံ ကိုယ္ထံသာ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္သူေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း ကိုယ္ေကာင္းေနေအာင္၊ ဘယ္သူေတာ္ေတာ္ မေတာ္ေတာ္ ကိုယ္ကေတာ္ ေနေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ျဖစ္သည္။ “ဓေမၼာ ဟေ၀ ရကၡတိ ဓမၼစာရီ- တရား ကိုေစာင့္ေရွာက္ ေသာသူအား တရားက ျပန္လည္ေစာင့္ေရွာက္” ေၾကာင္း ဘုရားရွင္ ေဟာၾကား ခဲ့ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္ ကိုယ္မပ်က္ေအာင္၊ သူမ်ား မိုးခါးေရေသာက္လည္း ကိုယ္မေသာက္မိေအာင္ သတိရွိရွိျဖင့္ တရားအသိ အျမဲရွိေနၾကရမည္ျဖစ္၏။

အရင္ဦးဆုံး ကိုယ္ေကာင္းေအာင္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးတို႔ေကာင္းေအာင္လည္း ႀကိဳးစားၾက ရပါမည္။ ႏိႈးေဆာ္တိုက္တြန္းအားေပးသမႈ ျပဳၾကရပါမည္။ Globalization ကမာၻ႔ရြာႀကီးဟု ဆိုသည့္အတိုင္း လူသားအားလံုး အခ်င္းခ်င္း ဆက္ႏြယ္ေနၾကသည္ျဖစ္ရာ ကမာၻ႔လူသား အားလံုး ေကာင္းၾကပါလွ်င္ ကမာၻႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေနမည္ျဖစ္၏။ “ဂ်င္းစိမ္းႏွင့္မိႆလင္- သူၾကင္မွ ကိုယ္ၾကင္” မည္ဆိုပါလွ်င္ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္တီးက အသံထြက္သလို၊ လိႈဏ္ေခါင္းထဲတြင္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ပါက ထုိအသံအတိုင္း လိႈဏ္သံေပးသလို ခိုက္ရန္ေဒါသေတြ၊ မာန္မာန ေထာင္လႊားသံေတြ ထြက္လာကာ ၾကားရသူအေပါင္း စိတ္ႏွလံုး မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ျဖစ္၏။ ရြာထဲက ေဘးခ်င္းကပ္ႏွစ္အိမ္ ဆဲဆိုေအာ္ဟစ္ ရန္ျဖစ္ၾကပါလွ်င္ ေဘးနားကၾကားရေသာ အိမ္အမ်ား စိတ္မခ်မ္းသာႏိုင္ၾကေပ။ ထို ႏွစ္အိမ္ တြင္ ေနထိုင္ၾက သူတို႔မွာလည္း ႏွစ္ဖက္စလံုး ပူေလာင္ ေဒါသ ရန္မီးေတြ ပြါးေနရေသာေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္း သာေနၾကရမည္ မဟုတ္ေပ။ တစ္အိမ္တည္းရွိ တစ္မိသားစုမွ သူႏွစ္ဦး ရန္ျဖစ္ၾကမူလည္း တစ္မိသားစုလံုး စိတ္ဆင္းရဲၾကရေပသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ရန္ကုိ ရန္ခ်င္း မတုန္႔ညွင္းႏွင့္၊ ေမတၱာျဖင့္သာ ၿငိမ္းေစရာ၏”ဟု ဆံုးမ ထားေပသည္။ ဓမၼပဒ ပါဠိေတာ္၌လည္း “ငါတို႔သည္ တစ္ေန႔က် လွ်င္ ေသၾကရမည္ဟု မသိၾကကုန္ေသာ သူမိုက္တို႔အတြက္ ခိုက္ရန္ေဒါသ ျငင္းခုန္ျခင္းသည္ မေျပၿငိမ္းၾကကုန္။ တစ္ေန႔၌ ေသၾကရမည္ဟု သိၾကကုန္ေသာ ပညာရွိတို႔ကား ခိုက္ရန္ေဒါသျငင္းခုန္ျခင္းတို႔ ေျပၿငိမ္းၾကကုန္၏။” ဟူ၍ ဆံုးမထားေပသည္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အက်ိဳးမဲ့ေသာ အလုပ္သည္ သူမိုက္တို႔၏ အလုပ္၊ အက်ိဳးရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းကား ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတို႔၏အလုပ္ ျဖစ္၏။ လူတိုင္းေပၚ တြင္ ေစတနာေကာင္း ထားၿပီး ေျပာဆိုျပဳမူေန ထိုင္ျခင္းသည္ အက်ိဳးရွိေသာ အလုပ္၊ မိမိေရာ သူတစ္ပါးပါ စိတ္ခ်မ္းသာေစေသာ အလုပ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရားက “ေစတနာ အဟံ ဘိကၡ ကမၼံ ၀ဒါမိ- ဘိကၡေ၀- ငါ၏ခ်စ္သား ရဟန္းမ်ား တို႔၊ ေစတ နာ- ေစတနာ ကို၊ ကမၼံ- ကံ ဟူ၍၊ အဟံ ၀ဒါမိ- ငါ ဘုရားေဟာေတာ္မူ၏။” ထို႔ေၾကာင့္ ေစတနာေကာင္းလွ်င္ ကံေကာင္းမည္၊ ေစတနာဆိုးလွ်င္ ကံဆိုးမည္ ျဖစ္၏။ ယခင္ သံသရာက စိတ္ဆိုးေစတနာဆိုး ရွိခဲ့ပါလွ်င္ ယခုဘ၀ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေနသည့္ အျဖစ္ဆိုးတို႔ ၾကံဳေတြ႔ေနရျခင္းကို စိတ္႐ိုင္းစိတ္မိုက္မ်ား ထပ္မံေမြးျမဴေနပါလွ်င္ ေနာင္သံသရာ၌ကား သည္ထက္ပိုေသာ အပါယ္ဆင္းရဲသို႔ က်ေရာက္ေပေတာ့မည္။ အပါယ္ငရဲသုိ႔ က်ေရာက္သြားပါက ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္ ခြဲျခားတတ္သည့္ ယခုလို လူ႔အျဖစ္ ရရန္ကား လြန္စြာခဲယဥ္း ေပသည္။ အပါယ္ေလးပါး က်ေရာက္ေနေသာ သတၱ၀ါတို႔ သည္ ေကာင္းမႈကို မဆည္းပူးႏိုင္ဘဲ မေကာင္းမႈတို႔သာလွ်င္ ျပဳလုပ္ေနၾကရသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲၿပီးဆင္းရဲ ႏြံတြင္ နစ္သကဲ့သုိ႔ လႈပ္ေလ ျမဳပ္ေလ ျဖစ္ၾကရေပသည္။ သတၱ၀ါတို႔၏ အျမဲေနအိမ္မွာ အပါယ္ဘံု ျဖစ္ရာ ထိုသို႔ က်င္လည္ေနရျခင္းမွာ မေကာင္းမႈတို႔ကုိ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ လုပ္ေန ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တိရစၧာန္သည္ အိပ္မည္၊ စားမည္၊ ေမထုန္မီွ၀ဲမည္ ဤသံုးခုသာလွ်င္ သိ၏။ ဤအလုပ္ သံုးခုကိုသာ ပတ္ခ်ာလည္ အျမဲလုပ္ေဆာင္ေန၏။ ရတနာျမတ္သံုးပါးဆိုသည္ကို မသိ။ သီလ မည္သို႔ ေဆာက္တည္သလဲ နားမလည္။ ဘာ၀နာ ဘယ္လို ပြါးသလဲ မတတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကေပ။ လူသည္ကား သံသရာဆိုတာကိုလည္း သိ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ က်င္လည္ေနရသည္ကိုလည္း နားလည္၏။ ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈတို႔ကိုလည္း ခြဲျခားႏိုင္၏။ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ေအာင္လည္း အားထုတ္ႏိုင္ပါေပ၏။ လူ႔ဘ၀ရရွိျခင္းကား လြန္စြာ မြန္ျမတ္လွေပသည္။ မြန္ျမတ္သည့္လူ႔ဘ၀မွာ မြန္ျမတ္သည္ စိတ္ေကာင္း၊ ေစတနာေကာင္းမ်ား ထားရွိေမြးျမဴကာ က်င့္ၾကံအားထုတ္မွသာ တန္ဘိုးရွိ သည့္ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္အျဖစ္မွသည္ ေသာတာပန္ႏွင့္ အထက္အထက္ေသာ အရိယာသူေတာ္စင္ မ်ားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိၿပီး ဘ၀၏ဒုကၡေတာနက္ထဲမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကေပမည္။ 

စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ပါသာ္လည္း အဆင္ေျပမႈတို႔ မရရွိ၊ ေလာကဓံဆိုးတို႔သာ လွ်င္ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ၾကံဳေတြ႔ရသည့္အခါ စိတ္ဓာတ္ေတြက်လိုက္၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ တင္းမာသြားလိုက္ျဖစ္ကာ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္မ်ား ၀င္လာတတ္ေပသည္။ ကိုယ္ေကာင္းသလို တုန္႔ျပန္မႈေတြ မေကာင္းသည့္အခါ သည္းခံစိတ္ကိုသာ အားတင္းေမြးျမဴ ရာ၏။ ေလာကဓဆိုးတို႔ ၾကံဳေတြ႔ရသည့္ အခ်ိန္တြင္ “ေၾသာ္…ငါယခင္က အေတာ္ကို မေကာင္းတာေတြ ေျပာဆို ျပဳမူမိခဲ့ပါလား”ဟူ၍ ကံႏွင့္ ကံ၏အက်ိဳးတို႔ကို ဆင္ျခင္သင့္၏။ ကိုယ္ေစတနာ သူတစ္ပါးတို႔ နားလည္ဖို႔၊ သိရွိၾကဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနမည့္ အစား မိမိေစတနာ မိမိသိဖို႔သာလွ်င္ အေရးၾကီးေပ သည္။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေမတၱာရွင္-ေရႊျပည္သာ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀န၏ ၾသ၀ါဒကို ေျပာရပါလွ်င္ “ေလာကီ စာေမးပြဲ၌ ေျဖသူက မိမိ၊ အမွတ္ေပးသူကား သူတစ္ပါး၊ ေလာကုတၱရာစာေမးပြဲ၌ ေျဖသူေရာ အမွတ္ေပးသူပါ မိမိသာလွ်င္ျဖစ္၏။” ကိုယ္ေကာင္းသည္ ကို ကိုယ္သိဖို႔ လို၏။ ကိုယ္မေကာင္းသည္ကို ကိုယ္ ဆင္ျခင္ဖို႔ လို၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမႏိုင္ျခင္း ကား ျမတ္ေသာေအာင္ျမင္မႈပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ေကာင္းမႈကိုလုပ္က ေကာင္းက်ိဳးရၿပီး မေကာင္းမႈလုပ္က ဆိုးက်ိဳးရေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရား ဆံုးမထား ၏။ ေကာင္းမႈလုပ္လ်က္ ဆိုးက်ိဳးေတြ႔ရသည့္အခါ ကံတရား၏ အက်ိဳးေပးသေဘာကို နားလည္မႈ လြဲတတ္ေပသည္။ ဥပမာဆိုရလွ်င္ “ေဗာဓိကိုင္း ခ်ိဳးလို႔ ေရႊအိုးရ၊ ေဗာဓိပင္ပ်ိဳးလို႔ ေျခက်ိဳးရ”ဆိုသည့္ သာဓကကိုေထာက္၍ မေကာင္းမႈလုပ္လည္း ေကာင္းက်ိဳးေပး၍ ေကာင္းမႈလုပ္ပါကလည္း ဆိုးက်ိဳးရ သည္” ဟူ၍ ကံႏွင့္ကံအက်ိဳးအေပၚ၌ လြဲမွားစြာမွတ္ယူၿပီး ယံုၾကည္မႈ လြဲတတ္ေပသည္။ ထိုသာဓက၏ အေၾကာင္းအရင္းမွန္မွာ ေဗာဓိကိုင္း ခ်ိဳးေသာ သူသည္ ထိုေန႔ ေဗာဓိကိုင္း မခ်ိဴးဘဲ ေနခဲ့ပါ မူ ေရႊအိုးေပါင္းမ်ား ရရွိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္အလုပ္ လုပ္မိေသာေၾကာင့္ ေရႊအိုး မ်ားစြာရရွိမည့္ အတိတ္အေၾကာင္းခံ ရွိေသာ္လည္း ေရႊအိုးတစ္လံုးသာရရွိၿပီး အက်ိဳးေပးနည္း သြားျခင္းျဖစ္ ၏။ ေဗာဓိပင္ ပ်ိဳးေသာသူ မွာလည္း ထို႔ေန ေဗာဓိပင္ပ်ိဳးသည့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မလုပ္မိပါလွ်င္ အသက္ပါ ေသဆံုးရမည့္ အကုသိုလ္အက်ိဳးေပးအတိတ္အေၾကာင္းခံရွိေသာ္ လည္း ေဗာဓိပင္ပ်ိဳး သည့္ ေကာင္းမႈ ရွိလိုက္ေသာေၾကာင့္ အသက္မေသဘဲ ေျခက်ိဳး႐ံုသာ အက်ိဳးေပးနည္း သြားျခင္း ျဖစ္ေပ သည္။ ျမတ္စြာဘုရားတိုင္း၏ ၾသ၀ါဒအႏွစ္ခ်ဳပ္မွာ “မေကာင္းမႈေရွာင္၊ ေကာင္း မႈေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္ စိတ္ကိုထား” ရမည္ျဖစ္ရာ မလႊဲသာ မေရွာင္သာကာ အကုသုိလ္အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြး ၀မ္း ေၾကာင္းျပဳေန ရေသာ၊ သို႔မဟုတ္ မေကာင္းမႈကို မျပဳခ်င္ေသာ္လည္း က်ဴးလြန္မိေနၾကသည့္ သူတို႔အေနျဖင့္လည္း စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းျဖင့္ ေမြးျမဴေဆာင္ရြက္ႏိုင္သလို ေကာင္းမႈ မ်ားကိုလည္း ပူးတြဲဆည္းပူး လုပ္ေဆာင္သင့္ေပသည္။ အရက္ေသစာ ေသာက္စားမိေနသူ သည္ တရားပြဲႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါ တရားနာၾကားလိုက္ျခင္းျဖင့္ အသိအျမင္ တိုးသြားႏိုင္သလို၊ ႐ိုေသစြာ နာၾကားျခင္း သကၠစၥ ဓမၼႆ၀န ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ရရွိႏိုင္၏။ တခ်ိဳ႕က အရက္ ေသစာေသာက္မိလွ်င္ တျခားကုသိုလ္ကို မယူရဲေတာ့ဘဲ ရွိၾက၏။ မေကာင္းမႈသက္သက္ခ်ည္း ျပဳလုပ္မိေနျခင္းသည္ မီးခဲကိုသာ ကိုင္ေနၿပီး ေရႏွင့္ မျဖန္းမိ သလို ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပို၍ ပူေလာင္ေစေပသည္။

ေကာသလမင္းႀကီး၏ စစ္သူၾကီးတစ္ဦးသည္ စစ္ပြဲမ်ား စြာ အ႐ံႈးမရွိ ေအာင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ခုနစ္ရက္တာ မင္းစည္းစိမ္ကို ခံစားခြင့္ ေပးသနားခံရၿပီး ကေခ်သည္ အလွကညာတစ္ဦးကို ရာသက္ပန္ ၾကင္ရာေတာ္အျဖစ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္မိလိုက္ရာ ခ်စ္ဦးသက္ကလ်ာမွာ ႐ုတ္တရက္ ေသဆံုးသြား သျဖင့္ စစ္ပြဲတစ္ရာ ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ပါေသာ္လည္း အခ်စ္တစ္ပြဲမွာ ႐ံႈးနိမ့္ သြားရေသာ စစ္သူၾကီး ခမ်ာ ေျဖမဆည္ႏိုင္ဘဲ ေသရည္ခြက္ လက္မွာကိုင္၍ အ႐ူးမီး၀ိုင္း ခံရသလုိျဖစ္ကာ အသဲကြဲ ရွာေတာ့၏။ ဘယ္လိုမ်ားေျဖရပါ့ဟူ၍ အၾကံေတာ္ေတာင္းလိုက္မွ မေသေဆးေကၽြးတတ္သည့္ ျမတ္စြာဘုရားဆိုေသာ သမားေတာ္ၾကီးဆီသြားပါက ေ၀ဒနာ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ေၾကာင္း သိလွ်င္သိျခင္း မေသေဆးေတာင္းခံရန္ အတြက္ ဘုရားထံ အျမန္ေျပးေလရာ ဥပါဒါန္အစြဲအလန္းေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရသည့္အျဖစ္ကို အသိဖြင့္ လမ္းျပလိုက္ခါမွ ေလးပါဒ တရားအဆံုးတြင္ အရဟတၱမဂ္ဖိုလ္ ဆိုက္ေရာက္သြားေလသည္။ ရွင္ဘုရင္ အ၀တ္အစားျဖင့္ပင္ ရဟႏၲာျဖစ္သြားေသာ စစ္သူၾကီးမွာ ပါးစပ္၌ ေသရည္အနံ႔ပင္ မေပ်ာက္ေသးေပ။ အရက္ေသာက္ထားသူ တရားမနာၾကားရဟူ၍ ျမတ္စြာဘုရား မေဟာၾကား ခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘီယာေလး တမွ်မွ်၊ ေသစာကေလး မ၀တ၀ မွီ၀ဲတတ္ၾကေသာသူမ်ားသည္ တရားေဆြးေႏြးျခင္း၊ တရားနာၾကားျခင္း၊ ဘုရားရွိခိုးျခင္းအလုပ္မ်ားကိုလည္း ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္ ပါလွ်င္ ကုသိုလ္က အသာရ၍ သံေ၀ဂ ၀င္ၿပီး ဉာဏ္အျမင္ ပြင့္လင္းသြားႏိုင္ေပသည္။ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က အရိယတံငွါသည္တစ္ဦးရွိရာ တစ္ေန႔သ၌ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ေဒသစာရီႂကြခ်ီရင္း ငါးမွ်ားေနေသာ အရိယတံငွါ သည္ကို ေတြ႔ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အရိယတံငွါသည္၏ တရားရႏိုင္ေသာ ပါရမီရွိ သည္ကိုျမင္ ၍ ေခတၱရပ္ကာ အမည္နာမ မိတ္ဆက္ၿပီး“အရိယဟူေသာအမည္သည္ သူေတာ္ေကာင္းတရား တို႔ႏွင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ သူျဖစ္ေၾကာင္း” အစရွိသျဖင့္ တရားဓမၼ ဆံုးမလိုက္ရာ အရိယတံငွါသည္သည္ ေရစပ္၌ တရား နာရင္းျဖင့္ ေသာတာပန္တည္ကာ အမွန္တကယ္ အရိယာသူေတာ္စင္တစ္ဦးအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိၿပီး တံငွါသည္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္သြားေပသည္။ မလႊဲသာ မေရွာင္သာ၍ မေကာင္းမႈ ျပဳမိေနၾကရေသာ္လည္း စိတ္ေကာင္းေမြးကာ ေကာင္းမႈကို ပူးတြဲလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါလွ်င္ နိဗၺာန္ ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ေၾကာင္း သာဓကထုတ္အပ္ေပသည္။

စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္း အျမဲေမြးျမဴေနျခင္းသည္ မေသေဆး အျမဲမွီ၀ဲေနေသာ က်န္းမာေရး အသိရွိသူတစ္ဦးကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ်သည္ ေရာဂါရေနၾကေသာ ေ၀ဒနာ သည္မ်ား သာျဖစ္ၾက၏။ မိမိ၌ ေရာဂါရွိေနသည္ကုိ မသိရွိၾကဘဲ ကုိယ့္ကိုယ္ကို မေသေသးဘူးဟု ထင္ေနၾကၿပီး အဖန္ဖန္ေသႏိုင္ေသာ ကိေလသာဓာတ္စာတို႔ကိုသာ အျမဲမွီ၀ဲ ကာ ငါကြ အာဂလူဟူ၍ မိမိကိုယ္ကို အျမဲက်န္းမာသန္စြမ္းေနသည္ဟု ထင္ေနၾကေပသည္။ ကိေလသာေရာဂါထၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး ကာမဂုဏ္ေတြ မွီ၀ဲသံုးေဆာင္ေနႏိုင္သည္ကို ငါလိုလူ ဇမၺဴမရွိဟူ၍ ၀ါႂကြားေနတတ္ၾကေပသည္။ ေနာင္သံသရာ အဖန္ဖန္ ေသရမည့္အေရးကိုကား ေမ့ေလ်ာ့၍ ေနၾကကုန္၏။ ပုထုဇဥ္တို႔ကား ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေမာေဖာက္ေနမွန္းမသိေသာ စိတ္႐ူးသြတ္ေနသူတစ္ဦး အစြမ္းကုန္ေျပးေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္၏။ ကိေလသာ အေမာဆို႔၍သာ ဘ၀မ်ားစြာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသပြဲ၀င္ၾကရသူမ်ား ျဖစ္၏။ ေသတစ္ေန႔ ေမြး တစ္ေန႔၊ ေသတာ မ်ား ဘာဆန္းလဲေဟ့ဟူ၍ ေသမင္းႏွင့္ စစ္ခင္းကာ ၾကိမ္ဖန္မ်ား စြာ ႐ံႈးပြဲရေနၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကေပ သည္။

 “ကိေလသာစ႐ိုက္ စိတ္ေစတနာ အ႐ိုင္းအမိုက္တို႔ကုိ ျမတ္ဘုရား တရားအျမိိုက္ျဖင့္ ေဆးေၾကာရန္ အခ်ိန္ဆိုက္ေသာ္လည္း ဆက္လက္၍ မိုက္ျမဲပါလွ်င္ ေနာင္အခါ သံသရာႏွင့္တိုက္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မ်ား ထိုက္တန္ပါအံ့နညး္။” 

စာ႐ႈသူ ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္းတို႔ ပါရမီကုသိုလ္ အစဥ္ေႏြးေအာင္ စိတ္ေကာင္း ေစတနာ ေကာင္း အစဥ္ေမြး၍ နိဗၺာန္သို႔ အေျပး၀င္ေရာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။

(ဣဒံ ေမ ပုညံ အာသ၀ကၡယံ ၀ဟံ ေဟာတု)

ထြန္းထြန္းလိႈ္င္