ေနာင္းလြန္ေနာင္တ သုံးမက် ဘ၀သခၤန္းစာ

ျမန္မာစကားပုံတြင္ မိုးလြန္မွ ထြန္ခ်၊ သူခိုးေျပးမွ ထိုးကြင္းထ၊ လူမိုက္ေနာက္မွ အၾကံရဆိုေသာ စကားမ်ား ရွိပါသည္။ အရာရာတိုင္းတြင္ အသိေနာက္က် ပူပန္ေနၾကေသာသူမ်ားကို အသိေပးေသာ စကားပင္ျဖစ္ပါသည္။ ပုထုဇဥ္တိုင္းမွာ အမွားအယြင္းတစ္စုံတရာ ရွိတတ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အမွားတစ္စုံတစ္ရာသည္ ျပင္၍ရေသာအမွားရွိသလို ျပင္၍မရေသာ အမွားမ်ားလည္း ရွိတတ္ပါသည္။ အကယ္၍ ျပင္၍မရေသာ အမွားျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္ရတတ္၏။

ေနာင္တဆိုေသာတရားကို လူတိုင္းက အေကာင္းဘက္ကခ်ည္း ေတြးထင္ယူဆေနၾကပါသည္။ ေနာင္တ မရေသးဘူးလား? ေနာင္တရဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ-ဟု ေျပာဆိုတတ္ၾကပါသည္။ ေနာင္တဆိုေသာ စကား၏ အဓိပၸါယ္ကိုက ေနာင္မွ တ, ရသည့္ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးျဖစ္ေနပါ၏။ ပါဠိစာေပမွာေတာ့ ဝိပၸဋိသာရ – ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္ျခင္းဟု ဖြင့္ဆိုပါသည္။ ျပဳခဲ့ၿပီးေသာ မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ မျပဳလိုက္မိေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားအတြက္ ျပန္လည္ေတြးေတာတသ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြနဲ႔ စိတ္ႏွလုံး မသာမယာျဖစ္ေနျခင္းကို ေနာင္တဟု ဖြင့္ဆိုပါသည္။

မေကာင္းမႈဒုစရိုက္မ်ားကို ျပဳလုပ္ၿပီးကာမွ “ ေအာ္ ငါေလ အဲဒီတုန္းက ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ခဲ့မိတာ မွားေလခ်င္း၊ ကုိယ္ကလက္ဦး သူ႔ကိုက်ဴးက ထူး၍သူ႔ထက္ ဆယ္ျပန္တက္ေအာင္ ကိုယ္ပ်က္တတ္စြာ ဓမၼတာတည္း-လို႔ ဆိုထားတယ္။ ငါလုပ္ခဲ့မိတာေတြထက္ ဆယ္ျပန္မက ငါျပန္ေပးဆပ္ရဦးမွာပါ့လား” ဟု အဖန္ဖန္ စိုးရိမ္ပူပန္ၿပီး တစ္ႏုံ႔ႏုံ႔ႏွင့္ ျပန္ေတြးၿပီး စိတ္မခ်င္းမသာျဖစ္ေနျခင္းကို ေနာင္တတစ္ဖန္ပူပန္ျခင္းဟု ေခၚပါသည္။ ျပန္လည္ေတြးတိုင္း ေတြးတိုင္း စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ျခင္း စိတ္ပူပန္ေနျခင္းေၾကာင့္ ေဒါမနႆေဝဒနာ ကုကၠဳစၥ-ဟု လည္း ေခၚပါသည္။

မျပဳလုပ္ခဲ့မိေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားအတြက္ ျပန္လည္ေတြးေတာပူပန္ေနျခင္းကိုလည္း ေဒါမနႆေဝဒနာ ကုကၠဳစၥ-ဟုေခၚပါသည္။

ျဖစ္ၿပီးခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ပူပန္မေနဘဲ အသိတရားရသြားေသာ ေနာင္တမ်ိဳး၊ ေနာင္ၾကဥ္သြားသည့္ ေနာင္တမ်ိဳးကေတာ့ အက်ိဳးမ်ားေစႏိုင္ပါသည္။ ထိုေနာင္တမ်ိဳးကို သခၤန္းစာယူျခင္း သံေဝဂရျခင္းဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ျဖစ္ၿပီးခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ေတြးေတာ၍ ပူပင္ေသာကေရာက္ေနျခင္းသည္ ျဖစ္ၿပီးခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား အထပ္ထပ္ပြားေနသလိုျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အကုသိုလ္အသစ္အသစ္ ထပ္ထပ္ျပဳျပဳေနသည္မည္၏။

“ေနာက္မွေနာင္တ သုံးမက် ခုကႀကိဳးစားၾက” ဆိုသည့္အတိုင္း လြန္ၿပီးမွ ေနာင္တပူပန္တတ္သူမ်ား၊ ျပင္၍မရေသာ အမွားမ်ားကို က်ဴးလြန္ၿပီးမွ အသိေနာက္က်ေလျခင္း-ဟု စိတ္ဆင္းရဲတတ္သူမ်ားကို မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးက အခ်ိန္မွီ အသိတရား ရေစျခင္းငွါ ေနာင္တဆယ္ပါးတရားေတာ္ကို လကၤာေရးသား ဆုံးမထား ခဲ့ပါသည္။

“ငယ္ခါကလွ်င္၊ မသင္ပညာ¹၊ ဥစၥာမစု²၊ သူ႔ကိုခ်စ္ဖ်က္³၊ သူ႔သက္သတ္စား⁴၊ သူ႔မယား၌၊ ျပစ္မွားတုံဘိ⁵၊ ပစၥည္းရွိလွ်က္၊ စိုးစိမလွဴ⁶၊ ေမြးျမဴမိဘ၊ မျပဳၾကႏွင့္⁷၊ ဆုံးမ မနာ⁸၊ ပညာရွိထံ၊ နည္းခံမမွတ္⁹၊ အျမတ္မက်င့္¹⁰၊ ဤဆယ္ဆင့္ကား၊ ႀကီးရင့္ဇရာ၊ အိုေသာခါ၌၊ (နာေသာအခါ ေသေသာအခါ၌) ပူဆာေနာင္တ၊ ရတတ္စြာ့တည္း-ဟု စပ္ဆိုေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

၁။ ငယ္ခါကလွ်င္ မသင္ပညာ

ပညာသင္ၾကားဖို႔ အေကာင္းဆုံး ငယ္ရြယ္စဥ္တုန္းက ပညာကို ႀကိဳးစားစား မသင္ၾကားပဲ အေပ်ာ္အပါးေတြ လုိက္စားေနမည္၊ အပ်င္းထူေနမည္၊ မူးယစ္ေဆးဝါး ေလာင္းကစားေတြ ျပဳလုပ္ေနမည္၊ ပညာေရးႏွင့္ မသက္ဆိုင္ေသာ ကိစၥမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမည္ဆိုပါက ပညာမဲ့သူ၊ အေတြးအေခၚနိမ့္က်သူ၊ ဆင္းဆင္းရဲရဲႏွင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းရသူ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ အရြယ္လြန္ကာမွ ပညာကို ႀကိဳးစားစား သင္ယူပါေသာ္လည္း ႀကိဳးစားသေလာက္ ခရီးမေပါက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။

“မိုးခ်ဳပ္ေနခမ္း၊ စပါးလွန္းသလို၊ ပင္ပန္းရုံသာ၊ ရွိေတာ့မည္”ဟု လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးက ဆုံးမခဲ့ပါသည္။ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာေသာအခါ ငယ္ငယ္တုန္းကေလာက္ အသိဉာဏ္ေတြ မထက္ျမက္၊ မသြက္လက္ေတာ့ေပ။ ေၾကာင့္ၾကမႈေတြကမ်ားလာသည္။ မွတ္ဉာဏ္အားေတြ နည္းလာသည္။ ေမ့ေလွ်ာ့မႈေတြက မ်ားလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႀကိဳးစားသေလာက္ ခရီးမေပါက္ႏိုင္ေပ။

ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ဆိုဆုံးမခဲ့သည္ကို ျပန္လည္သတိရမိပါသည္။ “အရွင္ဘုရားတို႔ ငယ္တုန္းမွာ မႀကီးခ်င္ၾကနဲ႔၊ ငယ္တုန္းမွာ ႀကီးခ်င္ရင္ ႀကီးေတာ့မွ ငယ္ေနတတ္တယ္” ဟူ၏။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ပညာကို တစ္စိုက္မတ္မတ္ ႀကိဳးစားရမည့္အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ေတြလို အလွဴပြဲေတြ ႂကြလိုက္၊ တရားေတြေဟာလိုက္စသည္ျဖင့္ လာဘ္လာဘေနာက္လိုက္ေနလွ်င္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္လာေသာအခါ ပညာမတတ္သည့္အတြက္ မ်က္ႏွာငယ္ေနရတတ္သည္ဟု ဆိုလိုပါသည္။

လူ႔ေလာကအသိုင္းအဝိုင္းမွာလည္း ထို႔အတူပင္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ပညာသင္ၾကားခ်ိန္မွာ သူမ်ားခ်မ္းသာသလို ခ်မ္းသာခ်င္လို႔ စီးပြားေရးေလာကထဲ ဝင္ေရာက္လာမည္ဆိုပါက ပညာေရးမွာ အဆင့္အတန္းနိမ့္က် အရႈံးေတြႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရပါမည္။ ပညာရွင္မ်ားက စတိုင္က်က် သက္ေတာင့္သက္သာ စီးပြားရွာေဖြၿပီး ခ်မ္းခ်မ္း သာသာေနႏိုင္ၾကေသာ္လည္း ပညာမတတ္သူမ်ားကေတာ့ ပင္ပင္ပန္းပန္း စီးပြားရွာရၿပီး ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေနရသည္ကမ်ားပါသည္။

၂။ ဥစၥာမစု

မိမိတို႔ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ရွာေဖြထားအပ္ေသာ စီးပြားဥစၥာမ်ားကို ေခြ်တာရမည္။ စုေဆာင္းရမည္။ အက်ိဳးရွိႏိုင္ေသာ ေနရာတို႔၌သာ အသုံးခ်ရမည္။ ထိုသို႔ ေခြ်ေခြ်တာတာ စုစုေဆာင္းေဆာင္း မျပဳလုပ္ခဲ့ပါလွ်င္ ပို၍ပို၍ ဆင္းရဲတြင္း နက္ဖို႔သာရွိၿပီး ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္ေနရတတ္ပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အသုံးအျဖဳန္း အလြန္ႀကီးၾကပါသည္။ တစ္လငါးေသာင္းဝင္ေငြရွိသူက တစ္သိန္းတန္ပစၥည္းမ်ားကို ႀကိဳတင္ဝယ္ယူထားၾကသည္။ တစ္လတစ္သိန္း ဝင္ေငြရွိသူက လမကုန္ခင္ အေၾကြးက တစ္သိန္းမကရွိေနတတ္ၾကသည္။ စီးပြားဥစၥာ မရွာႏိုင္မေဖြႏိုင္ေသာအခါက်မွ စိုးရိမ္ပူပန္မႈမ်ားႏွင့္ ေနာင္တရေနတတ္ပါသည္။

ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္အခါက ကုေဋရွစ္ဆယ္သူေ႒းသားတစ္ေယာက္ရွိပါသည္။ ထိုသူေ႒းသား ဆင္းရဲသား သူေတာင္းစားျဖစ္သြား ေသာအခါ ဘုရားရွင္၏ ေက်ာင္းေတာ္ထဲသို႔ လာေရာက္ေတာင္းရမ္းစား ေသာက္ပါသည္။ ထိုအခါ ဘုရားရွင္က ထိုသူေတာင္းစား လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္၍ “ခ်စ္သားတို႔ အဲဒီ သူေ႒းလင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ ပထမအရြယ္မွာ အသိတရားရခဲ့လို႔ စီးပြားဥစၥာကို ႀကိဳးစားရွာေဖြခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကုေဋရွစ္ဆယ္မက ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝနိဳင္တယ္။ ေလာကုတၱရာဘက္မွာ တရားအလုပ္ကို အားထုပ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ရဟႏၱာျဖစ္ႏိုင္တယ္။

ဒုတိယအရြယ္ေရာက္မွ အသိတရားရၿပီး စီးပြားဥစၥာကို ႀကိဳးစားရွာေဖြခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကုေဋရွစ္ဆယ္ ခ်မ္းသားႏိုင္တယ္။ ေလာကုတၱရာဘက္မွာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အနာဂါမ္ျဖစ္နိဳင္တယ္။ တတိယအရြယ္ေရာက္မွ အသိတရားရၿပီး စီးပြားဥစၥာကို ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ကုေဋေလးဆယ္ ခ်မ္းသာႏိုင္တယ္။ ေလာကုတၱရာဘက္မွာ ႀကိဳးစားအား ထုတ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေသာတာပန္အဆင့္ ေလာက္ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္။ ေလာကီဘက္မွာေရာ ေလာကုတၱရာဘက္မွာပါ မႀကိဳးစား မစုေဆာင္းခဲ့သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ အခုလို ဆင္းဆင္းရဲရဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ရရွာတယ္”ဟု ရဟန္းေတာ္မ်ား သတိသံဝဂယူေစရန္ မိန္႔ဆိုေတာ္မူခဲ့ပါသည္။

ျမတ္ဗုဒၶ၏ စကားေတာ္ကို ေထာက္ဆၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ လူဆိုသည္မွာ လက္ရွိဘဝမွာ ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားသေလာက္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာခြင့္ကို ရႏိုင္ေသးသည္ဆိုသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ “လူမတန္ ကံကိုခ် အပ်င္းေမြးသူ ဆင္းရဲလွ” ဆိုသည့္အတိုင္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က မႀကိဳးစားအားမထုတ္ခ်င္တိုင္း “ငါတို႔မွာ ကံမရွိေတာ့ ဉာဏ္ရွိတိုင္းမြဲေနရတယ္”ဟု ဆင္ေျခေပးေနခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ဆင္းရဲၿမဲဆင္းရဲေနၾကရသည္သာ။

မန္လည္ ဆရာေတာ္ႀကီးက “ေရွးကသမၻာ၊ အရင္းပါလည္း၊ သမၼာမက်င့္၊ ဘုန္းမပြင့္ဘူး”ဟု မိန္႔ဆိုထားပါသည္။ ေရွးဘုန္း ေရွးကံပါလာသူမ်ားပင္ လက္ရွိဘဝမွာ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို မက်င့္သုံးလွ်င္ ဘုန္းကံမဖြံ႔ၿဖိဳး အက်ိဳးမ်ား သင့္သေလာက္မမ်ားပဲ ရွိေနတတ္ပါသည္။ ေလာကီစီးပြားေရးကိစၥမ်ားမွာလည္း ထို႔အတူပင္ လက္ရွိဘဝမွာ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈမရွိ မကုန္သင့္တာ မကုန္ရေအာင္ စုေဆာင္းမႈမရွိခဲ့လွ်င္ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းလာမွ ပူပန္ ေၾကာင့္ၾကမႈ မ်ားစြာႏွင့္ ေနာင္တရေနရတတ္ပါသည္။

၃။ သူ႔ကိုခ်စ္ဖ်က္

စည္းစည္းလုံးလုံး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ၾကေသာ ခ်စ္သူမ်ား၊ မိသားစုမ်ား၊ အသင္းအဖြဲ႔မ်ား၊ ၿမိဳ႕ရြာ တိုင္းႏိုင္ငံမ်ားကို စည္းလုံးမႈ ခ်စ္ခင္မႈ ပ်က္ျပားေအာင္ ေသြးထိုးဂုံးတိုက္တတ္သူမ်ားသည္ အိုျခင္း နာျခင္းတရားေတြ ဖိစီးႏွိပ္စက္ၿပီး ေသခါနီးေရာက္လာေသာအခါ ပူပန္ေၾကာင့္ၾက ေနာင္တရေနတတ္သည္။ အခ်ိဳ႕က သူတစ္ပါးေတြ ခ်စ္ခင္စည္းလုံးမႈကို မနာလို မရႈစိမ့္ျဖစ္တတ္ၾက၏။ ခ်စ္ခင္ၾကသူေတြအခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကြဲေအာင္ နည္းလမ္းမ်ိဳးစုံသုံးၿပီး ေသြးခြဲတတ္ၾကသည္။ အဖြဲ႔အစည္းတိုင္းတြင္လည္း ထို႔အတူပင္ ခေလာက္ဆန္တတ္သူတစ္ေယာက္က ဟိုလူ႔စကားကို ဒီလူ႔ဆီပို႔၊ ဒီလူ႔စကား ဟိုလူ႔ဆီပို႔ ပတ္လည္ေမႊတာႏွင့္ ပင္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခု ကြဲၾကၿပဲၾက ပ်က္စီးသြားၾကသည္ခ်ည္းသာ။ သည္နည္းႏွင့္ ၿမိဳ႕ရြာ တိုင္းႏိုင္ငံတိုင္းမွာ လည္း ၿပိဳကြဲပ်က္စီးခဲ့ေပါင္းမ်ားခဲ့လွေခ်၏။

အဇာတသတ္မင္း၏ အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဝႆကာရပုဏၰားကို ၾကည့္ပါ။ သူသည္ အဇာတသတ္မင္းႏွင့္ လက္ဝါးခ်င္းရိုက္၍ သူ႔ကိုတိုင္းျပည္ကေန ႏွင္ထုတ္ေစခဲ့ပါသည္။ သူ႔အၾကံအစည္အတိုင္း ေဝသာလီျပည္ လိစၦဝီမင္းေတြဆီမွာ ႏိုင္ငံေရးခိုလႈံခြင့္ ေတာင္းခံခဲ့သည္။ လိစၦဝီမင္းေတြက ပညာရွိအမတ္ႀကီးကို နန္းတြင္းထဲမွာ အမတ္တစ္ေနရာေပးခဲ့ၾက၏။ သူက ညီလာခံက်င္းပခ်ိန္မွာဆို ေနာက္ဆုံးမွေရာက္လာတတ္ၿပီး ဟိုအမတ္နား ကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္၊ သည္မင္းသားနားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ႏွင့္ လိစၦဝီေတြ အခ်င္းခ်င္း သံသယေတြပြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ပါသည္။ သူေျပာလိုက္သည္ကေတာ့ အျခားမဟုတ္ “အမတ္မင္း ေနေကာင္းလား” “မင္းသား အဆင္ေျပလား” စသည့္အေရးမပါေသာစကားမ်ားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း လိစၦဝီ အခ်င္းခ်င္းရဲ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီေကာင္က ဝႆကာရႏွင့္ ဘာေတြမ်ား က်ိတ္ၾကံေနတာလဲမသိဘူး စသည္ျဖင့္ အခ်င္းခ်င္းသံသသယေတြပြားၿပီး စိတ္ဝမ္းေတြ ကြဲကုန္ၾကပါသည္။

ထိုအခါက်မွ အဇာတသတ္မင္းက လိစၦဝီ  ႏိုင္ငံကို စစ္တိုက္ၿပီး သိမ္းပိုက္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲသူမ်ားက ရိုးသားေျဖာင့္မတ္သူမ်ားကို အခ်င္းခ်င္း မညီညြတ္ေအာင္ ခ်စ္ခင္မႈပ်က္ျပားေအာင္ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ ထိုသို႔ ေသြးထိုးဂုန္းတိုက္တတ္ သူမ်ားသည္ ျဖစ္ေလရာရာ ဘဝသံသရာ၌ လူမုန္းမ်ားျခင္း၊ ခ်စ္သူကင္းကြာ အထီးက်န္စြာျဖင့္ ဘဝကိုေျခာက္ ေသြ႔စြာ ရုန္းကန္ရတတ္ပါသည္။ ကိုယ္က ျပန္ၿပီးခံရမည့္အလွည့္ေရာက္လာေသာအခါ၊ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္လာ သည့္အခါတို႔၌ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ားစြာႏွင့္ ေနာင္တပူပန္ေနရတတ္ပါသည္။

၄။ သူ႔သက္သတ္စား

သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျဖတ္ၾကသူမ်ား၊ သတ္ျဖတ္စားေသာက္ၾကသူမ်ားသည္ “ကိုယ္ကလက္ဦး သူ႔ကိုက်ဴးက ထူး၍သူ႔ထက္ ဆယ္ျပန္တက္ေအာင္ ကိုယ္ပ်က္တတ္စြာ ဓမၼတာတည္း” ဆိုသည့္အတိုင္း ကိုယ္ကလက္ဦးေအာင္ သတ္ခဲ့တုန္းကေတာ့ ေက်ေက်နပ္နပ္ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ္ကျပန္လည္ ေပးဆပ္အသတ္ခံ ရမည့္အလွည့္ ေရာက္လာေသာအခါ ဆယ္ျပန္မက ပူေဆြးေသာက ေရာက္ၾကရပါသည္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ သခၤန္းစာယူဖို႔ ေကာင္းေလေလပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ့္တစ္ဝမ္းတစ္ခါး တစ္နပ္စာေလးအတြက္ သူတစ္ပါး အသက္ကို သတ္ျဖတ္စားေသာက္ရျခင္းေၾကာင့္ ကိုယ္ကျပန္လည္ေပးဆပ္ရမည့္အျပစ္ဒဏ္က အဆမတန္ ႀကီးမားလွပါ၏။ စံစားရသည္ႏွင့္ ခံစားရသည္က မညီမမွ်၊ ေပးဆပ္မႈပမာဏ ႀကီးမားေလစြာ့။

တစ္ခါတုန္းက ပုဏၰားတစ္ေယာက္က သူ႔အိမ္ကို ဧည့္သည္လာသျဖင့္ သူေမြးထားေသာ ဆိတ္ကို လည္လွီးသတ္၍ ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးဧည့္ခံၿပီး အတူတကြစားေသာက္ခဲ့ၾကသည္။ သူေသသြားေသာအခါ ငရဲသို႔ ေရာက္ရွိၿပီး ငရဲကလြတ္လာေသာအခါ ဘဝေပါင္းငါးရာ လည္လွီးၿပီး အသတ္ခံခဲ့ရပါသည္။ ထိုပုဏၰား၏ အမွားသည္ ျပန္လည္ျပဳျပင္၍မရေသာ အမွားပင္ ျဖစ္၏။ သူသည္ ဘဝေပါင္းငါးရာပတ္လုံး ပူေဆြးေသာက ေႏွာင္း ေနာင္တေတြနဲ႔ ေၾကာင့္ၾကေနေသာ္လည္း လြတ္လမ္းမရွိေတာ့ၿပီ။

ထို႔အတူပင္ လူတစ္ေယာက္(သို႔)လူတစ္စုကို သတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာသူသည္လည္း အၿမဲတမ္းစိုးရိမ္ပူပန္ ေနရတတ္ပါသည္။ ငါ့အလွည့္ ဘယ္ေတာ့ေရာက္မလဲ၊  ငါ့ကို ဘယ္သူေတြက လက္စားေခ်မလဲ-ဟု ပူပန္ေၾကာင့္ၾက ေနာင္တဗ်ာဆူ ရင္ပူေနရတတ္ပါသည္။ အဇာတသတ္မင္းသားကို ၾကည့္ပါ။ ဖခင္ကို သတ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္ကစ၍ အိပ္ေကာင္းျခင္းမအိပ္ရ စားေကာင္းျခင္း မစားရ ယူက်ဳံးမရ အပူလုံးႂကြကာ ေႏွာင္းေနာင္တေတြႏွင့္ အၿမဲစိတ္ဆင္းရဲေနခဲ့ရပါသည္။

မိလကၡမုဆိုးႀကီးတစ္ေယာက္လည္း မုဆိုးအလုပ္ျဖင့္ ေတာထဲမွာ သားေကာင္ေတြကို ပစ္ခတ္ဖမ္းဆီးၿပီး အသက္ေမြးလာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း(၅ဝ)တိုင္ခဲ့ၿပီ။ သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ခဲ့သည့္ႏွစ္သက္ေတြ ရင့္လာသည့္အခါ အရွင္လတ္လတ္ ငရဲသားတစ္ေယာက္လို ခံစားလာခဲ့ရသည္။ ေတာထဲမွာ သားေကာင္ပစ္ရင္း ေရငတ္လို႔ ေရရွာေပမဲ့ ေရမေတြ႔။ စိမ့္စမ္းေရတံခြန္ ေခ်ာင္းေျမာင္းအင္းအိုင္ေတြမွာ ေရရွာေသာ္လည္း သူ ဘယ္လိုမွ ေရကိုမေတြ႔ခဲ့ေပ။ ေရရွာရင္း ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္တို႔ သီတင္းသုံးရာ ေတာေက်ာင္းထဲသို႔ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါ၏။

ေက်ာင္းအဝင္ဝက ေရအိုးစဥ္ေတြ႔လို႔ အားပါးတရ ေရခတ္ေသာက္ေသာ္လည္း ေရကပါမလာ။ ထိုအခါ သူက “ေက်ာင္းေနရဟန္းေတြကလည္း သူမ်ားလွဴတာေတြ ဇိမ္နဲ႔စားေနၾကၿပီး ေရအိုးစဥ္ေလးေတာင္ ေရျဖည့္မထားၾကဘူး” ဟု အျပစ္ဆိုပါသည္။ ရဟႏၱာမေထရ္ႀကီးက ၾကားသိၿပီး “ဟဲ့ ဒကာ မနက္ကမွ ငါေရျဖည့္ထားတာ ေရကအျပည့္ပါ။ ေဟာဒီမွာ ေရအျပည့္ မင္းမျမင္ဘူးလား? ေရာ့အားရပါးရေသာက္ေပေတာ့” ဟု ကိုယ္တိုင္ခပ္တိုက္မွသာ ေရကိုေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေသာက္ရေလသည္။

“ဒီမယ္ ဒကာ၊ မင္းမုဆိုးအလုပ္လုပ္လာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ?”

“မွန္ပါ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေလာက္ရွိပါၿပီဘုရား”

“မင္းမွာ အကုသိုလ္ေတြက မ်ားလြန္းလို႔ အရွင္လတ္လတ္ ငရဲသားျဖစ္ေနၿပီ။ မေသခင္ကေတာင္ ငရဲသားလို ျဖစ္ေနမွေတာ့ မင္းေသရင္ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ အပါယ္ငရဲက်ေတာ့မွာပဲ”

“မွန္ပါ တပည့္ေတာ္ကို ကယ္ေတာ္မူပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ အရွင္ဘုရားတို႔ဆီမွာ သကၤန္းဝတ္ပါရေစဘုရား” ဟု ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ ကိုရင္ႀကီးဝတ္ေပးထားလိုက္ပါသည္။ ေန႔စဥ္ ဝိပႆနာတရားအလုပ္ကို အားထုတ္ေစခဲ့ရာ စိတ္အစဥ္တည္ၿငိမ္လာသည့္ႏွင့္ သူသတ္ခဲ့ေသာ သားေကာင္မ်ား မခ်ိမဆန္႔ေသဆုံးေနပုံေတြ၊ ေသြးသံရဲရဲ သားေကာင္ေတြကိုသာ ျမင္ေယာင္ေနပါေတာ့သည္။ တရားအားထုတ္လို႔ကမရ အိမ္သူသက္ထား ဇနီးမယားကို သတိရေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ လူထြက္ပါရေစ-ဟု အရွင္ျမတ္ထံ ခြင့္ပန္ေလ၏။

ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္က လူမထြက္ခင္မွာ အျပစ္ေတြေက်ေအာင္ ေက်ာင္းပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိသည့္ လက္ပံသားအစိုေတြကို ခုတ္၍ စုပုံေစကာ မီးရိႈ႕ခိုင္းပါသည္။ တစ္ေနကုန္ မီးျပင္းတိုက္ၿပီးရိႈ႕ေသာ္လည္း မီးကမေလာင္။ ထိုအခါမွ ရဟႏၱာက တန္ခိုးေတာ္နဲ႔ ငရဲျပည္က မီးခဲေလးတစ္ခဲကို သူ႔ေရွ႕မွာတင္ယူျပ၍ လက္ပံသားအစုိပုံထဲကို ပစ္ထည့္လိုက္ပါသည္။ လက္ပံသားအစိုေတြ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပာက်သြားခဲ့ပါသည္။ ငရဲမီးက ဘယ္ေလာက္အထိ ျပင္းသည္ကို သိေစလိုသည့္သေဘာပင္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သည္ေတာ့မွ မိလကၡႀကီးလည္း လူမထြက္ေတာ့ပဲ ရဟန္းခံၿပီး တရားဓမၼကို အခ်ိန္ျပည့္အားထုတ္ေနပါေတာ့သည္။

မိလကၡႀကီးရရွိခဲ့ေသာ ေနာင္တသည္ကား မလြန္ေသးခင္မွာ အခ်ိန္မွီျပင္ခြင့္ရွိေသာ ေနာင္တျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အက်ိဳးရွိေသာ ေနာင္တမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ရရွိလာေသာ ေနာင္တပူပန္မႈမ်ားကို ဝိပႆနာတရားျဖင့္ အစားထိုးပယ္ေဖ်ာက္ ရဟႏၱာအျဖစ္သို႔တုိင္ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ အကယ္၍မ်ား သူအိုမင္းမစြမ္းျဖစ္လာခ်ိန္ ေသခါနီးအခ်ိန္ေရာက္မွ ေနာင္တရခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ယခုကဲ့သို႔ အက်ိဳးထူးတရားမရႏိုင္ဘဲ အပါယ္ငရဲမွာ နစ္မြန္းႏိုင္ပါသည္။

စုႏၵႏြားသတ္သမားကေတာ့ ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ ႏြားေတြကို သတ္ေရာင္းၿပီး စီးပြားရွာသည္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ႏြားသားမပါလွ်င္ ထမင္းမစားတတ္သူ။ သူ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံး အသားကို ခ်န္ထားၿပီး စိတ္တိုင္းက် ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ေလ့ရွိသူ။ တစ္ေန႔မွာ သူ႔အတြက္ ခ်န္ထားေသာ ႏြားသားမ်ားကို ေခြးမ်ားက ခိုးစားသြားခဲ့ပါသည္။ ယင္းႏြားသားသည္ ဥပုသ္ေန႔တိုင္း ႏြားသင္ခြင့္မရွိ၍ ႀကိဳတင္ခ်န္ထားခဲ့ေသာႏြားသားျဖစ္၏။

ဥပုသ္ေန႔ ထမင္းဝိုင္းတြင္ ႏြားသားမပါရေကာင္းလားဆိုၿပီး စိတ္ေတြဆိုး၊ မိန္းမကို ဆဲဆိုကာ တင္းကုတ္ထဲက ႏြားကို အရွင္လတ္လတ္ လွ်ာကိုျဖတ္ၿပီး အေၾကာ္ခိုင္းပါသည္။ ႏြားခမ်ာလည္း မခ်ိမဆန္႔ခံစားရၿပီး ေသဆုံးရသလို သူလည္းပဲ ႏြားသားကို သူ႔လွ်ာေပၚတင္လိုက္သည္ႏွင့္ လွ်ာႀကီးျပတ္က်ကာ မခ်ိမဆန္႔ ႏြားလိုေအာ္ဟစ္ၿပီး ေသဆုံးခဲ့ရပါသည္။ သည္လိုလူမ်ိဳးအတြက္ ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္ေနလည္း အက်ိဳးမထူးေတာ့။ ငရဲျပည္မွာ မိုက္ျပစ္မိုက္ေႂကြးကို ခႏၶာန႔ဲေပးဆပ္ရင္း ေနာင္တပူပန္ေနဦးမည္သာ။

၅။ သူ႔မယား၌ ျပစ္မွားတုံဘိ

သူတစ္ပါး၏ သားမယားကို ျပစ္မွားက်ဴးလြန္ျခင္းသည္ အလြန္စက္ဆုပ္ဘြယ္ေကာင္းေသာ အျပဳအမူလည္းျဖစ္၏။ အျပစ္လည္း အလြန္ႀကီးပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ပါနည္း ကိုယ္အျမတ္တႏိုးခ်စ္ရသူကို တစ္ပါးသူမ်ားက လာေရာက္ဖ်က္ဆီးလွ်င္ ဘယ္လိုခံစားရမည္နည္း။ “ရည္းစားလူလု အူႏုကြ်ဲခတ္”ဆိုေသာစကားအတိုင္း ကိုယ့္ခ်စ္သူ ကိုယ့္ဇနီးမယားကို တစ္ပါးသူက ျပစ္မွားက်ဴးလြန္လွ်င္ အူအသည္းေျပာင္းျပန္လွန္သလုိ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ခံစားရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတူပင္ ကိုယ့္သမီး ကိုယ့္အစ္မ ညီမကို သူတစ္ပါးက က်ဴးလြန္ေစာ္ကား သြားလွ်င္ မည္သို႔ခံစားရမည္နည္း။

အသက္ခ်င္းလဲျပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသထြက္ၾကေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ အျမတ္တႏိုးတန္ဘိုးထားၾကေသာ အရာမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား စာနာေထာက္ထား၍ သူတစ္ပါး သားမယားကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ အစ္မညီမ သမီးမ်ားကိုလည္းေကာင္း က်ဴးလြန္လွ်င္ အလြန္ပင္ အျပစ္ႀကီးလွပါသည္။ ထိုသို႔ သူတစ္ပါး သားမယားကို ျပစ္မွားက်ဴးလြန္ထားသူမ်ားသည္ ကိုယ့္ညီမ ကိုယ့္သမီး အလွည့္ေရာက္လာသည့္အခါ သူမ်ားေစာ္ကားမွာကို ေသလုမတတ္ ေၾကာက္တတ္ၾကသည္။ ထိုအေၾကာက္ တရားေၾကာင့္ ငါသူတစ္ပါး သားမယားကို ျပစ္မွားက်ဴးလြန္ခဲ့မိတာ မွားတာပဲ-ဟု ပူပန္ေၾကာင့္ၾက ေနာင္တမီး ေတြ တစ္ညီးညီးေလာင္ေနရတတ္ပါသည္။

ရွင္အာနႏၵာ၏အေလာင္း ေရႊပန္းထိမ္သည္သားျဖစ္စဥ္အခါက သူတစ္ပါး သားမယားတို႔ကို ေငြအင္အားျဖင့္ မတရားက်ဴးလြန္ျပစ္မွားခဲ့ေသာေၾကာင့္ အပါယ္ငရဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ခဲ့သည့္အျပင္ ငရဲကလြတ္ လာေသာအခါမွာလည္း မိန္းမဘဝ၊ မိန္းမလ်ာဘဝမ်ိဳးစုံတို႔မွာ အကုသိုလ္ေႂကြး ျပန္လည္ေပးဆပ္ခဲ့ရသည္။ ထို႔အျပင္ ႏြားထီး၊ ဆိတ္ထီး၊ ေမ်ာက္ထီးမ်ားဘဝတြင္ ေဝွးဥကို ထုႏွက္၍ သင္းကြတ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရပါသည္။

၆။ ပစၥည္းရွိလွ်က္ စိုးစိမလွဴ

ဘုရားအေလာင္းသူေတာ္ေကာင္းမ်ားသည္ ပါရမီဆယ္ပါးတို႔ကို ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူရာတြင္ ဒါနပါရမီကို ဦးစြာပထမ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူသည္။ ထို႔အတူပင္ သူေတာ္ေကာင္းတရား လက္ကိုင္ထားၾကေသာသူတိုင္းက မိမိပိုင္ဆိုင္သမွ် ပစၥည္းဝတၳဳမ်ားကို မွ်ေဝလွဴဒါန္းျခင္းျဖင့္ လူ႔ေလာကသမိုင္းတစ္ေခတ္ကို အလွဆင္ၾကသည္။ မိမိပိုင္ဆိုင္သမွ် ပစၥည္းဝတၳဳမ်ားထဲမွ တတ္အားသမွ် လွဴဒါန္းပူေဇာ္ျခင္းသည္ ေႂကြးသစ္ခ်သည္ႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ကုသိုလ္မ်ိဳးေစ့ ျပည္လည္စိုက္ပ်ိဳးသည္ႏွင့္လည္းေကာင္း တူပါသည္။ လွဴရင္ကုန္တာပဲ၊ ပုညာဘိ ကုန္တာပဲရွိ တာပဲ-ဟု လွဴရတန္းရမွာကို ႏွေျမာတြန္႔တိုၾကသူမ်ားသည္ လွဴစရာပစၥည္းဝတၳဳ မရွိေတာ့သည့္အခါ၊ ေသခါနီး အခါတို႔၌ ပူပင္ေၾကာင့္ၾက ေနာင္တႀကီးစြာရတတ္ပါသည္။

ဘုရားလက္ထက္က အဒိႏၷပုဗၺကသူေ႒းႀကီးက “လွဴရင္ကုန္တာပဲ မ်က္စဥ္းမ်ားေတာင္မွ ခတ္ပါမ်ားရင္ ကုန္ခမ္းသြားသလိုပဲ လွဴဒါန္းေပးကမ္းမႈဆိုတာ နည္းနည္းေပးေပး မ်ားမ်ားေပးေပး ကုန္တာပဲ။ ဘာအက်ိဳးမွ မရွိဘူး” ဟု အယူမွားကာ သူကိုယ္တိုင္လည္းမလွဴ၊ သူတစ္ပါးလွဴသည္ကိုလည္း လိုက္၍တားဆီးတတ္၏။ ကုေဋေလးဆယ္ေသာ သူပိုင္ပစၥည္းမ်ားကိုပင္ သူကိုယ္တိုင္ မသုံးရက္ မစားရက္ ေန႔စဥ္ ဆန္ကြဲထမင္း၊ ပုန္းရည္ဟင္း ႏွင့္သာ စားေသာက္၏။ ဖ်င္ၾကမ္းကိုဝတ္ဆင္၏။ သစ္သားဖိနပ္ သစ္ရြက္ထီးကိုသာ သုံးစြဲ၏။

သူေသသြားေသာအခါ အေမြခံသားသမီးမရွိ၍ သူ၏ပစၥည္းဥစၥာေတြကို ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးက မင္းဘ႑ာအျဖစ္ သိမ္းယူလိုက္ရ၏။ ထိုသူေ႒း၏အျဖစ္သည္ သူပိုင္ဆိုင္သမွ် စီးစိမ္ဥစၥာမ်ားသည္ သူ႔အတြက္လည္း အက်ိဳးမမ်ား၊ တိုင္းသူျပည္သား အတြက္လည္း အသုံးမဝင္။ ဘဝမ်ားစြာက ဆည္းပူးျပဳလုပ္ အားထုတ္ခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၏ အက်ိဳး ဆက္မ်ားကို ေနာင္သံသရာအတြက္ အက်ိဳးရွိေအာင္အသုံးမခ်တတ္၍ အခ်ီးႏွီးျဖစ္ခဲ့ရေလ၏။ ထိုသူေ႒းႀကီး ေသခါနီးကာလႏွင့္ ေနာင္တမလြန္ ၿပိတၱာဘဝေတြမွာ ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္မႈေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ဆင္း ရဲေန မည္လဲဆိုသည္ကို ေတြးမိတိုင္း သနားမိပါ၏။

၇။ ေမြးျမဴမိဘ မျပဳၾကႏွင့္

မိဘမ်ားကို ျပန္လည္ေကြ်းေမြးျပဳစုရမည့္ တာဝန္သည္ သားသမီးတိုင္း၏ တာဝန္ျဖစ္ပါသည္။ ျမင့္မိုရ္ ေတာင္ဦး မကက်ဴး ေက်းဇူးမိဘဂုဏ္ကို လူတိုင္းနားလည္ၾကပါသည္။ သားသမီး ဆယ္ေယာက္ကို မိဘမ်ားက ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ျပဳစုလုပ္ေကြ်းႏိုင္ေသာ္လည္း အိုမင္းလာေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို သားသမီးဆယ္ေယာက္က ျပည့္ ျပည့္စုံစုံ ျပန္လည္လုပ္ေကြ်းႏိုင္ဖို႔ခဲယင္းၾကေသာအျဖစ္မ်ားရွိခဲ့ဘူးပါသည္။

မိဘမ်ားက သားသမီးတိုင္းအေပၚမွာ ေကြ်းေမြးျပဳစု ယုယၾကင္နာ ခ်ိဳသာေသာအၿပဳံး ခ်စ္ခင္ျမတ္နိဳးေသာ ႏွလုံးသားျဖင့္ တစ္သက္လုံး ျပဳစုေစာင့္ ေရွာက္ခဲ့ၾက၏။ သားသမီးမ်ား အိမ္ေထာက္က်ၿပီး သားသမီးေတြ ပြားစီးသည့္တိုင္ ေျမးေတြကိုထိန္းေပးၾက၏။ ထိုမိဘမ်ားကို မၿငိဳမျငင္ မပင္မပန္းရေအာင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ သားသမီးတိုင္းမွာ တာဝန္ရွိ၏။ ထိုတာဝန္ကို ပ်က္ကြက္ခဲ့ေသာ သားသမီးမ်ားမွာ မိဘမရွိေတာ့မွ “ေအာ္ ငါမိဘေတြ ရွိစဥ္တုန္းက ငါဘာမွမျပဳစု မလုပ္ေကြ်းခဲ့ရဘူး။

မိဘေတြက ငါ့အေပၚမွာ ေကာင္းခဲ့သေလာက္ ငါက မေကာင္းခဲ့တဲ့ေကာင္ပဲ။ မိဘေတြရွိစဥ္ တုန္းက မိဘေက်းဇူးတရားကို ဘာျပဳလို႔ နားမလည္ခဲ့တာလဲ” ဟု တသသႏွင့္ ပူပန္ေၾကာင့္ၾက ေနာင္တေတြ အႀကီးအက်ယ္ရေနတတ္ပါသည္။ ထိုသို႔ လြန္သြားမွရရွိေသာ ေနာင္တမ်ိဳးကား ဘာမွအသုံးမက်၊ စိတ္ဆင္းရဲ ေနရရုံသာ ျဖစ္ပါသည္။

ေလာကမွာ အစားထိုးလို႔မရႏိုင္ေသာ အခ်ိန္ကာလႏွင့္ မိဘဟူေသာ အရာႏွစ္မ်ိဳးရွိရာတြင္ အခ်ိန္ကလ ဆိုသည္ကေတာ့ အစားထိုးလို႔မရေသာ္လည္း မျဖစ္ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ စီမံဖန္တီးလို႔ ရႏိုင္ပါေသးသည္။ မိဘမ်ား မရွိေတာ့လွ်င္ မိဘမ်ားကို ျပန္လည္ျပဳစုလုပ္ေကြ်းခြင့္မ်ား ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ ျပန္ရဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ နိဗၺာန္ မရေသးခင္ သံသရာတစ္ခြင္မွာ ကိုယ့္မိဘေတြကို ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ခဲ့ေသာ္လည္း ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ မိဘမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္သားသမီးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမည္။ သို႔မဟုတ္ ကိုယ့္ရန္သူႀကီးေတြလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ ကိုယ့္သားသမီး (သို႔) ကိုယ့္ရန္သူမ်ားကို ကိုယ့္မိဘျဖစ္ခဲ့ဘူးတာပဲလို႔လည္း ကိုယ္ကမမွတ္မိ။ ထို႔ ေၾကာင့္ မိဘကဲ့သို႔ ျပန္လည္ျပဳစုလုပ္ေကြ်းခြင့္ကို မရႏိုင္ေတာ့ေပ။

မိဘရယ္ သားသမီးရယ္ ဇနီးခင္ပြန္းရယ္လို႔ ဘဝတစ္ခုမွာ လာၿပီးဆုံဆည္းခဲ့ၾက။ မိသားစုေတြ အျဖစ္ ႏွင့္ အတူတကြ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ အခ်ိန္တန္ေသာအခါ တစ္လမ္းစီခြဲသြားၾကၿပီး ကိုယ့္လမ္းခရီးကိုယ္ တစ္ ကိုယ္တည္း ခရီးဆက္ၾကရျပန္သည္။ “ကံဆုန္လွ်င္ တြဲ၊ ကံကုန္ကြဲ၊ အၿမဲမျပတ္၊ ရႈမွတ္ၾက”ဆိုသည့္အတိုင္း ယခုဘဝမွာ အတူတကြျပဳခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကံေၾကာင့္ ဘဝတစ္ခုခုမွာ မိသားစုရယ္လို႔ ျပန္လည္ဆုံ ေတြ႔။ ကုသိုလ္ကံ အဟုန္ကုန္သြားသည့္အခါ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ခြဲခြာသြားၾကရျပန္၏။

ဘဝတစ္ခုခုမွာ ျပန္လည္ ဆုံေတြ႔ခြင့္ ရခ်င္ရႏိုင္ေသာ္လည္း ကိုယ့္မိဘက ကိုယ့္မိဘအျဖစ္နဲ႔ ျပန္ေတြ႔ဖို႔ ခဲယင္းပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်းဇူးတရားကိုလက္ငင္းဆပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းက အေကာင္းဆုံးျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ေက်းဇူးမဆပ္ခဲ့ၾက သူမ်ား ကိုယ္တိုင္ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္လာသည့္အခါ ေသခါနီးအခါတို႔မွာ ပူပန္ေၾကာင့္ၾက ေနာင္တႀကီးစြာ ရတတ္ ပါသည္။

၈။ ဆုံးမ မနာ

အသိအလိမၼာ ဉာဏ္ပညာႀကီးမားၾကကုန္ေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား၏ သြန္သင္ဆုံးမမႈကို နာယူရဖို႔ အလြန္မတန္ ခဲယင္းလွပါ၏။ ရွင္ရာဟုလာေလးက သဲမ်ားကို လက္ျဖင့္ဆုတ္ကိုင္၍ ဤသဲမ်ားေလာက္ ငါ့ကို သြန္သင္ဆုံးမမည့္သူမ်ား ရွိလွ်င္ေကာင္းေလစြာ့-ဟု ဆိုခဲ့ဘူးပါသည္။

ဆိုးဆိုးမိုက္မိုက္ ေပေပေတေတ ေနခဲ့သူမ်ားက “မိဘဆရာသမားေတြက ငါ့ကိုအရက္ မေသာက္ဖို႔၊ ေလာင္းကစားမလုပ္ဖို႔၊ မိန္းမမလိုက္စားဖို႔ အတန္တန္ဆုံးမခဲ့တာပဲ။ ငါကိုက သူတို႔စကားကို မလိုက္နာခဲ့လို႔ ငါအခုလို ကုစားမရတဲ့ ေရာဂါဆိုးႀကီးေတြ ရေနတာပဲ” ဟု ေရာဂါရခ်ိန္၊ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ခ်ိန္၊ ေသခါနီးအခ်ိန္မ်ားမွာ ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္ရတတ္ပါ သည္။ ဆုံးမသြန္သင္သူမ်ား ရွိေနတုန္းမွာ ကိုယ္ကလမ္းေၾကာင္းမွားကိုေရာက္ေနလွ်င္ေတာင္မွ သူတို႔က လမ္း ေၾကာင္းမွန္ကိုျပန္ေရာက္ေအာင္ ျပန္တည့္ေပးတတ္ၾက၏။

သူတို႔ဆုံးမမႈကို မနာယူပဲ ကိုယ့္ကိုယ္သာ ကိုယ္ ဆရာအျဖစ္ႏွင့္ ဘဝလမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္မွာ အမွားမ်ားစြာ ၾကဳံေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ ထိုအခါေရာက္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုေတာင္ ရြံ႕မုန္းစက္ဆုတ္ ပူပန္ေၾကာင့္ၾက ေနာင္တေတြတစ္သီႀကီးျဖင့္ ဘဝကို နိဂုံးခ်ဳပ္ရေပလိမ့္မည္။

၉။ ပညာရွိထံ နည္းခံမမွတ္

ပညာရွင္မ်ားက နည္းပညာမ်ားကို မွ်ေဝလာသည့္အခါ ေလးေလးစားစား မွတ္သားရမည္။ “တပည့္ ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့မွ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ႏိုင္သည္” ဆိုေသာစကားအတိုင္း ကုိယ္ကေလ့လာ သင္ယူခ်ိန္မွာ ႀကိဳးစားေလ့လာသင္ယူမွ ကိုယ္ဆရာျဖစ္လာသည့္အခါ ပိုင္ပိုင္နိဳင္နိဳင္သင္ျပေပးနိဳင္ပါသည္။ ကိုယ့္ဘဝအတြက္လည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္လည္အသုံးခ်ႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔ ပညာရွင္မ်ားထံ နည္းခံ မသင္ခဲ့လွ်င္ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ တကယ္အသုံးခ်ေတာ့မွ ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္ေနရပါမည္။

နည္းပညာဆိုသည္မွာ နည္းသည္ျဖစ္ေစ မ်ားသည္ျဖစ္ေစ အသုံးခ်တတ္လွ်င္ အသုံးခ်တတ္သ ေလာက္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာႏိုင္ပါသည္။ တိရစ ၦာန္မ်ားကိုပင္ ဆရာတင္၍ တီထြင္ၾကံဆ ေလယာဥ္ႀကီးေတြ၊ ေရဒါ ေတြျဖစ္ေပၚလာခဲ့ၿပီး လူသားတို႔အတြက္ မ်ားစြာအသုံးဝင္ခဲ့ၾကပါသည္။ နည္းပညာဆိုသည္မွာလည္း လိုက္ေလ လိုက္ေလ ပို၍နက္နဲက်ယ္ဝန္းေလေလ မကုန္ဆုံးႏိုင္ေအာင္ ရွိလွပါသည္။

လူ႔ဘဝအတြက္ အေကာင္းဆုံးေသာ နည္းပညာကေတာ့ ေလာကုတၱရာပညာပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကုတၱရာနည္းပညာမ်ားကို အခ်ိန္ရွိခိုက္ ႀကိဳးစား သင္ယူမွတ္သား က်င့္ၾကံပြားမ်ားမႈမရွိခဲ့လွ်င္ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္လာသည့္အခါ ေသခါနီးအခါမ်ားမွာ “ငါ့ခႏၶာကိုယ္ ႀကီး သန္တုန္းျမန္တုန္း စြမ္းႏိုင္တုန္းက တရားအလုပ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈမရွိပဲ အပ်င္းထူခဲ့မိတာ မွားေလစြာ့” ဟု ယူက်ဳံးမရ ေနာင္တပူပန္ရပါလိမ့္မည္။

၁၀။ အျမတ္မက်င့္

ျမင့္ျမတ္ေသာအလုပ္ျဖစ္ေသာ သီလ သမာဓိ ပညာသိကၡာသုံးပါး အက်င့္တရားတို႔ကို လူပင္ျဖစ္ေစ ရဟန္းပင္ျဖစ္ေစ က်င့္သုံးခြင့္ရွိပါ၏။ ဘုရားအစရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ ဤသီလ သမာဓိ ပညာ သိကၡာသုံးပါး ျမတ္တရားတို႔ကို ႀကိဳးစားအားထုတ္၍ လူ႔ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးကို ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမႈအေပါင္းတို႔ ျဖင့္ အလွဆင္ခဲ့ၾကပါသည္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူေတာ္ေကာင္းတရား သိကၡာသုံးပါးကို က်င့္သုံးေတာ္မူ ၾကသလို လူနတ္ျဗဟၼာသတၱဝါမ်ားကိုလည္း က်င့္သုံးေစေတာ္မူခဲ့ၾကပါသည္။

ထိုသူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ လမ္း ေၾကာင္းအမွန္ သိကၡာသုံးပါး ျမတ္တရားတို႔ကို မက်င့္သုံးခဲ့သူမ်ားသည္ အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္လာသည့္အခါ၊ ေဘး ဒုကၡေတြ ေတြ႔ၾကဳံလာသည့္အခါ၊ ေသခါနီးအခါေရာက္မွ ယူက်ဳံးမရ အပူလုံးႂကြကာ ေနာင္တႀကီးစြာ ရေနတတ္ ပါသည္။ အခ်ိန္မလြန္ေသးေသာ ေနာင္တ၊ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေသာ အျဖစ္ဆိုးေတြကို သခၤန္းစာယူၿပီး ေနာင္ၾကဥ္တတ္ ေသာ ေနာင္တမ်ိဳးဆိုလွ်င္ကား တန္ဘိုးရွိလွပါသည္။ ထုိသို႔မဟုတ္ခဲ့ပါလွ်င္ ပူပန္ေၾကာင့္ၾက ဗ်ာပါဒပြားရုံမွ်သာ ဘာမွ်အက်ိဳးမရွိႏိုင္ပါေလ။

သို႔ပါ၍ လြန္သြားၿပီးမွ ႏႈတ္မရ ပယ္မရ ယူက်ဳံးမရ အပူလုံးႂကြရေသာ ေႏွာင္းလြန္ေနာင္တမ်ိဳး မျဖစ္ၾက ေစရန္ အထက္ပါ ေနာင္တဆယ္ပါးတို႔ကို အသိဉာဏ္ယွဥ္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္ အျမတ္တရား သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ၏တရားဓမၼကို အခ်ိန္ရွိခိုက္ လုံ႔လျပဳႏိုင္ၾကပါေစ။ မိမိေလ့လာပြားမ်ား သူေတာ္ေကာင္းတရားတို႔ျဖင့္ ေလာက ေကာင္းက်ိဳး၊ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာေတာ္၏ ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစ-ဟု ဆႏၵလွ်က္…..။

အရွင္ဇဝန (ကုန္းေဇာင္း) ဇန္န၀ါရီ ၁၇၊ ၂၀၁၃

------------------------------------------------------------

စာရွဳသူအေပါင္း ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်မၼာခ်မ္းသာ၍ ဘ၀ႏွင့္ဆႏၵတစ္ထပ္ထဲက်ပါေစေၾကာင္း မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာ(မူႀကိဳ)မွ ထပ္ေလာင္း၍ ေတာင္းဆုေမတၱာေခၽြပါသည္။