ကလ်ာဏမိတၱ ရွာေပါင္းၾက

ေလာက၌ “အတုျမင္အတတ္သင္” ဆိုသည့္ ျမန္မာစကားအတိုင္း အေနနီးရာအလိုက္ ပတ္၀န္းက်င္ ၏စ႐ိုက္ကိုၾကည့္၍ အတုလိုက္၍ ေနတတ္ၾကေပသည္။ “တံငါနားနီး တံငါ မုဆိုးနားနီး မုဆိုး” ျဖစ္တတ္သည့္သေဘာျဖစ္၏။ လူငယ္တို႔က လူႀကီးတို႔ကိုၾကည့္၍ လိုက္တုၾက၏။ တဖန္ လူႀကီးတို႔ကလည္း လူငယ္တို႔ကိုၾကည့္၍ အတုခိုးေနထိုင္ျခင္းမ်ားလည္းရွိၾက၏။ ၾကာလာသည့္အခါ အတုကို လိုက္ျခင္းျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း  ကုိယ္ပိုင္ေနထိုင္တတ္သည့္ သေဘာသုိ႔ ျဖစ္လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတို႔သည္ အေနနီးရာအလိုက္ စ႐ိုက္လကၡဏာမ်ား တူလာတတ္ၾကေပသည္။

ယခုေခတ္အေနအထားျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ မီဒီယာ၏တိုးတက္မႈ အဟုန္ေၾကာင့္ တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္တစ္ႏိုင္ငံ၊ လူမ်ိဳးတစ္စုႏွင့္တစ္စုတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား၊ စရိုက္လကၡဏာမ်ား၊ အမူအက်င့္မ်ား၊ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ စသည္ျဖင့္ အတုျမင္အတတ္သင္လာၾကၿပီး စ႐ိုက္လကၡဏာမ်ား အခ်င္းခ်င္းကူးစက္ေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္၏။

ခတ္ေရစီးေၾကာင္းအတုိင္း လိုက္ပါ၍ ေမ်ာခ်င္တိုင္း ေမ်ာေနၾကသူမ်ားလည္းရွိ၏။ လိုက္ပါ ေမ်ာမသြားဘဲ ကန္႔လန္႔ တိုက္သူမ်ားလည္း ရွိၾက၏။ ေမ်ာပါ၍လည္း မလိုက္၊ ကန္႔လန္႔လည္း မတိုက္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈေနသူမ်ားလည္း ရွိၾကသည္။ ေနာက္ၿပီး ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္း လုိက္သင့္သည္မ်ား ကိုလုိက္၍ မလိုက္သင့္သည္မ်ား ကိုမလိုက္ပါဘဲ ေနထိုင္ၿပီး သူတစ္ပါးတို႔ကို ကယ္တင္ႏိုင္က ကယ္တင္၊ မကယ္တင္ႏိုင္က ဥေပကၡာပြား၍ ေနထိုင္က်င့္ႀကံၾကသူမ်ားလည္း ရွိၾကေပသည္။

လူအမ်ိဳးမ်ိဳး နတ္အဖုန္ဖုန္ ကႀကိဳးေတြစံုလင္စြာရွိေနၾကေသာ္လည္း ရရွိထားေသာ ခက္ခဲလွသည့္လူ႔ဘ၀ တစ္ဖန္ရရန္ မလြယ္လွ၍ “ရက်ိဳးနပ္ပါေပစြ”လို႔ ပီတိေသာမနႆျဖာၾကရေအာင္ ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာႁမြက္သည့္ ကလ်ာဏမိတၱတို႔ကို ရွာေပါင္းမွသာ သင့္ေတာ္မည္ ျဖစ္၏။ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေတာ္ဦးဇ၀န၏ ဆံုးမစကားအတိုင္း “မိမိကိုယ္ေတြ႔ ဆရာ့ကိုယ္ေတြ႔လည္း မယံုနဲ႔ဦး၊ ဗုဒၶကိုယ္ေတြ႔သာ ယံု” ဆိုသကဲ့သို႔ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ကမၻာတစ္သိန္း က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ေတာ္မူခဲ့ၿပီးမွ ရရွိေတာ္မူရေသာ တရားလံုးစံု အႂကြင္းမက်န္ ျမင္ေတာ္မူႏိုင္သည့္ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ျမတ္ျဖင့္ သတၱ၀ါတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြါး ခ်မ္းသာေၾကာင္းကိုသာ ေဟာၾကား ေတာ္မူေသာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား၏ တပည့္သားေျမးမ်ားအျဖစ္ ခံယူၾကၿပီးလွ်င္ လိုက္နာက်င့္ႀကံၾကဖို႔ အေရးႀကီးလွ၏။

ခ်မ္းသာစီးပြါး တိုးတက္ျမင့္မားရန္အတြက္ ေပါင္းေဖာ္ၾကရမည့္ ေလးမ်ဳိးေသာမိတ္ေဆြတို႔မွာ-

(၁) ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာဟူေသာ ရတနာျမတ္သံုးတို႔ကို ယံုၾကည္ျခင္း “သဒၶါတရား” ရွိေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း၊

(၂) မြန္ျမတ္ေသာကိုယ္က်င့္တရား “သီလ”ရွိေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း၊

(၃) ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲျခင္း “စာဂ” ရွိေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း၊

(၄) အမွားႏွင့္အမွန္ ေ၀ဖန္ခြဲျခားႏိုင္သည့္ “ပညာ” ရွိေသာ မိတ္ေဆြေကာင္း တို႔ျဖစ္ၾက၏။ ထိုမိတ္ေဆြတို႔၏အက်င့္ကို အတုလိုက္၍က်င့္ျခင္းျဖင့္ ေနထိုင္ၾကရာ၏။ ေပါင္းေဖာ္ၾကရာ၏။ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုး မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရာ၏။ သို႔မွသာလွ်င္ ရရွိသည့္လူဘ၀ အေနျမတ္ေအာင္ ေနထိုင္က်င့္ႀကံတတ္ၾကမည္ျဖစ္၏။

သဒၶါတရားႏွင့္ျပည့္စံုေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ကို ေပါင္းသင္း ရျခင္းျဖင့္ ဘုရားဂုဏ္၊ တရား ဂုဏ္၊ သံဃာဂုဏ္တို႔ကို နာၾကားရ၏။ သိမွတ္ၾကည္ညိဳတတ္လာ၏။ တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုး တတ္လာ၏။ ဘုရားရွင္ကို ရည္မွန္းပူေဇာ္ထားသည့္ ဥဒၶိႆေစတီ၊ ေဟာၾကား ထားခဲ့ေသာ ဘုရား၏စကားေတာ္မ်ားျဖစ္သည့္ ဓမၼေစတီ၊ ဘုရားရွင္၏ အသံုးအေဆာင္မ်ားျဖစ္ခဲ့သည့္ ပရိေဘာဂေစတီ၊ ဘုရားရွင္ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္မွ ႂကြင္းက်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ဓာတုေစတီ အစရွိသည့္ ေစတီတို႔ကို ပူေဇာ္ျမတ္ႏိုး ရွိခိုးၾကရာတြင္ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေတာ္၊ ေက်းဇူးေတာ္အနႏၲတို႔ကို စိတ္ျဖင့္ရည္မွန္းကာ ပူေဇာ္တတ္လာၾက၏။ ေလာက၌ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာသည္သာလွ်င္ ေလာကတစ္ခြင္ အနႏၲစၾကာ၀ဠာ အတြင္း၌ ကိုးကြယ္ရာအမွန္ ရတနာအစစ္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏ဟူ၍ မိတ္ေဆြ ေကာင္းတုိို႔ထံမွ သစၥာတရား တို႔ကို သိခြင့္ရၾက၏။ ပို၍ပို၍ ထူးကဲေသာ သဒၶါတရား တို႔ကိုသာ အခါခါတိုးပြါး၍ ေနာက္ဆံုး သစၥာေလးပါးသို႔ ထိုးထြင္း၍ သိျမင္ႏိုင္သည္အထိ သဒၶါတရားရွိေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းကို ေပါင္းသင္း ရျခင္း၏အက်ိဳးတရားမ်ား မိမိသႏၲာန္၌ ေရာက္ရွိလာႏိုင္ေပသည္။

သဒၶါတရားမရွိေသာသူတို႔ကို ေပါင္းသင္းမိေသာအခါတြင္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာတို႔၏ဂုဏ္ ေတာ္တို႔ကို သိခြင့္ရဖို႔မဆိုထားႏွင့္ ကန္႔လန္႔ပင္တိုက္မိတတ္ၾက၏။ ေစာ္ကားေမာ္ကားျပဳတတ္၏။ မိစၧာဒိ႒ိအယူ တို႔ကို ယူမိတတ္ၿပီး ကမၻာပ်က္သည့္တိုင္ေအာင္ မကၽြတ္တမ္းအပါယ္မွာ ခံစားရသည့္အျဖစ္သို႔ပင္ ေရာက္ရေတာ့၏။ ငရဲဆိုသည္မွာ ပံုျပင္ထဲမွာပဲရွိသည္၊ နိဗၺာန္သည္လည္း အမွန္မွာ ရွိဟန္မထင္ စေသာသံသယတို႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး ေကာင္းမႈတရားတို႔ကို သတိတရားေမ့ေလ်ာ့၍ မေကာင္းမႈတို႔သာ အစဥ္ေပ်ာ္ေမြ႔ကာ ရခဲသည့္လူ႔အျဖစ္ကို ဖက္ရြက္ ကန္စြန္းရြက္ပမာသာ တန္ဖိုးထားေတာ့၏။ ယခုေခတ္ မဆိုထားႏွင့္ ဘုရားရွင္လက္ထက္ သာသနာေတာ္ႀကီး ေန၀ါထြန္းေတာက္ အလင္းေရာက္ ေနခဲ့ခ်ိန္မွာပင္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာကို မယံုၾကည္ေသာ မိစၧာဒိ႒ိအယူရွိသူမ်ားမွာ သာသနာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳခြင့္မရၾကဘဲ ရရွိသည့္လူ႔ဘ၀ကို အပါယ္က်ေအာင္ အသံုးခ်မိခဲ့ၾက၍ ယခုဆုိလွ်င္ အပါယ္၌ ခံစားေနၾကေပၿပီ။

ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္သည့္မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ကို ေပါင္းသင္း ေနထိုင္ျခင္းျဖင့္လည္း မိမိသႏၲာန္၌ မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ထံမွ အက်င့္ေကာင္းမ်ားရွိလာ၏။ မြန္ျမတ္ေသာ ေနထိုင္နည္းျဖင့္ က်င့္ႀကံ တတ္လာ၏။ သီလရွိျခင္းျဖင့္ အျပစ္ကင္းေသာခ်မ္းသာကို ခံစားရ၏ ဆိုသည့္အတိုင္း အျပစ္ေတြကင္းေအာင္ ေနထိုင္တတ္လာေသာအခါ ေန႔စဥ္ ကိုယ္ႏွင့္စိတ္တို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းလာ၏။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာ၏။ ေကာင္းေသာ အသက္ေမြးျခင္းျဖင့္လည္း ေနထိုင္တတ္လာ၏။ ထိုသို႔ ကိုယ္က်င့္သီလေကာင္းမ်ား ရွိလာသည့္အတြက္လည္း မိမိ၏ကိုယ္က်င့္သီလေကာင္းမ်ားကို ယံုၾကည္ ေလးစား တန္ဖိုးထားကာ မိမိ၏ပတ္၀န္းက်င္ရွိ သူတို႔ကလည္း အတုလိုက္ေနထိုင္လာၾကလွ်င္ မိမိေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ သူတကာတို႔ အက်င့္ေကာင္းမ်ား အတုလိုက္၍ က်င့္ႀကံႏိုင္ လာၾကေပမည္။ ကိုယ္က်င့္သီလ ေကာင္းသူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းေဖာ္လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ၾကရေသာ မည္သည့္ လုပ္ငန္းျဖစ္ေစ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြါး အက်ိဳးမ်ားသည္သာျဖစ္ေခ်သည္။

သီလပ်က္ေနေသာသူတို႔ကို ေပါင္းသင္းမိေသာအခါ၌ မိမိလည္း သီလပ်က္လာေတာ့သည္။ အရက္သမားႏွင့္ေပါင္းေတာ့ အရက္ ေသာက္မိမည္၊ ဖဲသမားႏွင့္ေပါင္းေတာ့ ဖဲ႐ိုက္တတ္မည္၊ မေကာင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးတို႔ကို လိုက္စားေပ်ာ္ပါးတတ္ေသာ သူတို႔ကိုေပါင္းသင္းမိေတာ့ မိမိလည္းေပ်ာ္ပါးမိသြားမည္။ မိမိက မလုပ္လွ်င္လည္း သီလပ်က္စီးေနေသာစကားမ်ားကို နားေထာင္ ေနရမည္။ လိုက္ပါ ရယ္ေမာမိမည္။ သီလပ်က္ေသာစကားတို႔ကို နာၾကားႏွစ္ၿခိဳက္မိလွ်င္ အလိုတူစာရင္းထဲ ပါသြားတတ္ ၿပီး မိမိလည္း သီလေတြပ်က္သြားတတ္ေပမည္။

ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲတတ္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔ကို ေပါင္းသင္း ေနထိုင္ျခင္းျဖင့္ မိမိလည္း သူ႔ကဲ့သို႔ ေပးလွဴျဖစ္လာ၏။ စြန္႔လႊတ္တတ္လာ၏။ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္းေၾကာင့္ရရွိေသာ အက်ိဳးတရားတို႔ကို သိလာ၏။ ေပးကမ္းျခင္း၌ ေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပိုက္လာ၏။ “ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၏ အႏွစ္သာရသည္ စြန္႔လႊတ္ျခင္း ျဖစ္သည္” ဆိုေသာအဓိပၸါယ္ကို သိလာ၏။ ေပးကမ္းျခင္းျဖင့္ ကိုယ္စိတ္ မဆင္းရဲဘဲ ပို၍ပို၍ပင္ ခ်မ္းသာေနရသည့္ အရသာကို ခံစားတတ္လာသည္။ ဆရာႀကီးဦးေရႊေအာင္ဆံုးမခဲ့သကဲ့သုိ႔ “တစ္စ တစ္စ၊ စြန္႔၀ံ့မွလွ်င္၊ ဘ၀ေနာက္ေႏွာင္း ဆက္တိုင္း ေကာင္း၏။” ဆိုေသာ အက်ိဳးတရားမ်ားကို ပိုင္ဆိုင္လာရေပသည္။ ႏွေျမာ၀န္တိုျခင္း မစၧရိယစိတ္၏ ကိေလာသာအျပစ္တို႔ကို ျမင္လာရ၏။ ႏွေျမာ၀န္တိုသူတို႔အား ေပးကမ္းျခင္းျဖင့္ မိမိက ျမတ္ေသာ အႏိုင္ရျခင္းကို နားလည္လာရေပသည္။ မိမိ၏ စီးပြါးဥစၥာရွာျခင္းတို႔သည္ ေလာဘေၾကာင့္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အမ်ားသူငွါအတြက္ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းႏိုင္ရန္ဟူေသာ ဆႏၵျဖင့္ အနစ္နာခံအားထုတ္ျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နိဗၺာန္ထုတ္ေခ်ာက္ ဧကန္ေရာက္မည့္ ပါရမီေျမာက္သည့္ဒါနတို႔က မေသရာသုိ႔ ပို႔ေဆာင္ၾကမည္မွာ မလြဲဧကန္သာ ျဖစ္ေပသည္။

ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲျခင္းမရိွေသာ ႏွေျမာတြန္႔တိုသည့္သူတို႔ကို ေပါင္းသင္းမိေသာ အခါတြင္ လွဴတယ္ဆိုတာ “အ-လို႔ လွဴတာ၊ လူလည္ေတြကသာ ယူသြားတာကြ”ဆိုေသာ ဒါန၏အက်ိဳး တရားကို ဖ်က္ဆီးသည့္စကားမ်ား ၾကားရတတ္သည္။ အသိအျမင္နည္းပါက ဟုတ္ေလ ေယာင္ထင္သြားမိမည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ သူတို႔ႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္လုပ္ကိုင္ရာ၌ အခ်ိန္တိုင္း ကိုယ့္အိတ္ထဲက စိုက္ထုတ္ေပးရတာ မ်ားလာေသာအခါတြင္ ေပးကမ္းျခင္းသည္ ေကာင္းမႈျပဳ သည္သာျဖစ္၏ဟု ႏွလုံးသြင္းရမည့္အစား ကိုယ့္အေပၚတြင္ အတင္စီးအႏိုင္ယူေနသူသာ ျဖစ္၏ဟူ၍ျမင္လာၿပီး ႏွလံုးမသာမယာလည္း ျဖစ္ တတ္၏။

အမွားႏွင့္အမွန္ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ သိျမင္တတ္သည့္ ပညာရွိ မိတ္ေဆြေကာင္းတို႔အား ေပါင္းသင္းေနထိုင္ျခင္းျဖင့္ ကုသိုလ္အလုပ္၊ အကုသိုလ္အလုပ္ ခြဲျခားသိျမင္လာရ၏။ ကုသိုလ္အလုပ္တုိ႔ကို လုပ္ေဆာင္တတ္လာ၏။ အတုျမင္အတတ္သင္ရာ၌လည္း ေကာင္းေသာလုပ္ေဆာင္မႈ၊ မွန္ကန္ေသာ ေဆာင္ရြက္မႈတို႔ကို သာလွ်င္ အတုယူတတ္လာၿပီး မေကာင္းေသာအမႈတို႔ကို အတုမလိုက္ ေရွာင္ၾကဥ္ တတ္လာသည္။ တံငါနားနီး တံငါ မုဆိုးနားနီး မုဆိုး ျဖစ္တတ္သည္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း အမွားအမွန္ကို ခြဲျခားသိျမင္တတ္ေအာင္ မိတ္ေဆြေကာင္းက ညႊန္ျပေပး ေသာေၾကာင့္ လူမိုက္ေတြၾကား ေရာက္ေန ျငားလည္း အမွားသို႔မလိုက္ အမွန္သုိ႔ဆိုက္ေအာင္သာ “တစ္ေယာက္တည္းေန တစ္စိတ္တည္းထား”ဆိုေသာ ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ အရွင္ ဆႏၵာဓိက ေရးသားထားသည့္ တရားအားထုုတ္နည္းေလး အတိုင္း က်င့္ႀကံအားထုတ္တတ္ လာေပသည္။

ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္းဟူေသာ သမုဒယသစၥာ၊ ရရွိထားေသာ ခႏၶာငါးပါးတို႔သည္ သမုဒယသစၥာေၾကာင့္ ရရွိလာခဲ့ရေသာ ဒုကၡသစၥာ၊ ထိုဒုကၡတရားတို႔မွ လြတ္ေျမာက္ျခင္းသေဘာဟူေသာ နိဗၺာန္သည္ နိေရာဓသစၥာ၊ ထိုသို႔ ေသျခင္းကင္းရာနိဗၺာန္သုိ႔ ေရာက္ႏိုင္သည့္ က်င့္ႀကံအားထုတ္နည္းမ်ားမွာ မဂၢင္ရွစ္ပါး ျမတ္ေသာအက်င့္တရားမ်ားျဖစ္သည့္ မွန္ေသာျမင္ျခင္း- သမၼာဒိ႒ိ၊ မွန္ေသာႀကံစည္ေတြး ေတာျခင္း- သမၼာသကၤပၸ၊ မွန္ေသာေျပာျခင္း- သမၼာ၀ါစာ၊ မွန္ေသာျပဳလုပ္ျခင္း- သမၼာကမၼႏၲ၊ မွန္ေသာ အသက္ေမြးျခင္း- သမၼာအာဇီ၀၊ မွန္ေသာအား ထုတ္ျခင္း- သမၼာ၀ါယာမ၊ မွန္ေသာသတိရွိျခင္း- သမၼာသတိ၊ မွန္ေသာတည္ျခင္းျခင္း- သမၼာ သမာဓိတို႔ျဖင့္ က်င့္ႀကံပြါးမ်ား အားထုတ္မွသာလွ်င္ အေသကင္းရာ အမတနိဗၺဳတာသို႔ ဧကန္ေရာက္သည္သာျဖစ္ေၾကာင္း အျမင္မွန္မ်ား ရွိထား ေသာေၾကာင့္ လုပ္ေဆာင္သမွ် ပညာႏွင့္ယွဥ္ၿပီး ေဆာင္ရြက္ တတ္လာ၏။ ထိုသို႔ ပညာျဖင့္ ေဆာင္ရြက္တတ္လာေသာအခါ အေႏွာင္အဖဲြ႕ဟူေသာ ရစ္ပတ္ျခင္း သံေယာဇဥ္တရားတို႔ကို အလြယ္တကူျဖတ္ေတာက္ႏိုင္ၿပီး ေနာက္ဆံုး တဏွာေက်ာ့ကြင္း အတြင္းမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္ရွိခံစား ႏိုင္ေတာ့သည္ျဖစ္၏။

အျမင္မွန္သမၼာဒိ႒ိမရွိေသာ ပညာမဲ့ပုဂၢိဳလ္တို႔ကို ေပါင္းေဖာ္မွီ၀ဲ မိျခင္းျဖင့္ မိစၧာဒိ႒ိစကားတို႔ကို ၾကားရ၏။ “ငရဲႀကီးေတာ့ ငရဲေလးႏိုင္တာေပ့ါကြ”ဟူသည့္ မေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ မေကာင္းက်ိဳး ခံစားရသည္ ဆိုေသာ ကံႏွင့္ကံ၏အက်ိဳးကို မယံုၾကည္ဘဲ မထီမဲ့ျမင္စကားမ်ား ေျပာဆိုတတ္၏။ “သတၱ၀ါေတြ ဆိုတာ လူခၽြတ္မွ ကၽြတ္တာ”ဟူ၍ ထိုသို႔ ပါဏာတိပါတကံကို လက္ရဲ ဇက္ရဲျပဳလုပ္ျခင္းသည္ပင္ ေကာင္းမႈျပဳေန သေယာင္ေယာင္ေျပာဆိုေသာ ပညာမဲ့တို႔စကားကို ယံုၾကည္မိတတ္ ေပသည္။ ေယာက်္ားမွန္လွ်င္ အရက္လည္းေသာက္တတ္ရမည္၊ မိန္းမလည္း ေပြတတ္ရမည္၊ ေလာင္းကစားလည္း လုပ္တတ္ရမည္ဟူ၍ အျမင္မွားကာ က်င့္ႀကံေနသည့္ သူတို႔ကို အားက်မိတတ္၏။ အတုယူမိတတ္၏။ တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးမ်ားဆိုလွ်င္ “ေယာက်္ားေလးပဲ အေသာက္အစားေလးေတာ့ ရွိမွာေပါ့”ဟူ၍ပင္ အမ်ိဳးသားတို႔အေပၚ အခြင့္အေရး ေပးၾက၏။ ေငြမ်ားမ်ားရွာႏိုင္ဖို႔သာ အေရးႀကီးသည္၊ မည္သို႔ပင္ရခဲ့သည္ျဖစ္ေစ လင္ေယာက်္ား၏ ေငြရွာႏိုင္ျခင္းကိုသာ တန္ဖိုးထားၿပီး အက်င့္သီလကို တန္ဖိုးမထားတတ္ၾကေပ။ အိမ္ေထာင္သည္ ဇနီးေမာင္ႏွံမ်ားတြင္ ႏွစ္ဦးစလံုးက ပညာမဲ့ေနၾကပါလွ်င္ အျမင္မွန္ မရေသးသည့္ ကာလပတ္လံုး ထိုသူတို႔၏ စီးပြါးဥစၥာရွာေဖြျခင္း၊ အတူတူ ေျပာဆုိ ေနထိုင္စား ေသာက္ေနရျခင္း၊ ကိစၥအ၀၀တို႔ ႀကံစည္စိတ္ကူး ၾကျခင္းဟူေသာ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ အမႈတို႔၏ အျပစ္မ်ားမွာ မည္မွ်မ်ားျပားလိုက္ပါမည္နည္း။

ပညာရွိအား ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးၾကသူတို႔သည္ ေကာင္းမႈျပဳၿပီးသည့္ အခါတြင္ “ပညာမဲ့ လူမိုက္တို႔ႏွင့္ မေပါင္းေဖာ္ မမွီ၀ဲ မဆည္းကပ္ရပါလို၊  ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ကိုသာ ေပါင္းေဖာ္ ယွဥ္တြဲ အၿမဲဆည္းကပ္ရၿပီး ပညာရွိသူတို႔၏အက်င့္ကို လိုက္နာ က်င့္ႀကံႏိုင္ရပါလို၏”ဟူ၍ ဆုေတာင္းၾကေပသည္။ လူမိုက္ဟူ၍ ဆုိျခင္းသည္ စာေပမတတ္သူတို႔ကို ဆိုျခင္းမဟုတ္။ အသိတရား (အျမင္မွန္ သမၼာဒိ႒ိ) ရွိျခင္းမရွိျခင္းႏွင့္ က်င့္ႀကံအားထုတ္မ ႈတရားတို႔ကိုႀကည့္ၿပီး သိႏိုင္ေပ၏။ အသိမွား၊ အယူမွားၿပီဆိုလွ်င္ လုပ္ေဆာင္သမွ် ပညာႏွင့္မယွဥ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ငါဟူေသာအတၱ၊ မာန္မာနတို႔ျဖင့္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ေတာ့၏။

 စီးပြါးေရးလုပ္ရာတြင္လည္း သူတစ္ပါးတို႔အေပၚ ေက်ာႏိုင္မွသာ စီပြါးတိုးတက္ ေအာင္ျမင္သည္ဟု ျမင္တတ္ၾက၏။ အလုပ္၌ ေစတနာထားလုပ္ေဆာင္ရမည့္အစား ကိုယ္ ရဖို႔အတြက္သာ ဦးတည္ေဆာင္ရြက္တတ္ၾကသည္။ မွန္ကန္ေသာအသိ၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ ေတြးေခၚမႈတို႔ျဖင့္ ႐ိုးသားႀကိဳးစားကာ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွား ေနၾကသူေတြကိုေတာ့ အထင္ေသး အျမင္ေသးၿပီး “လူအ”ပင္ ထင္တတ္ ၾကေပသည္။

ပညာရွိဆုိသည္မွာ အသက္ႀကီးမွရယ္မဟုတ္၊ ပစၥည္းဥစၥာ ေပါႂကြယ္၀မွဟူ၍ မဆိုလို၊ ေျခြရံသင္းပင္း မ်ားမွရယ္လည္း မသတ္မွတ္ပါေခ်။ အသက္ၾကီးသည္ျဖစ္ေစ ငယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ပစၥည္းဥစၥာ ရွိသည္ျဖစ္ေစ မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ ေႄခြရံသင္းပင္း မ်ားသည္ျဖစ္ေစ နည္းသည္ျဖစ္ေစ ထိုသူ၏အသိတရား ျမင့္ျမတ္မွန္ကန္မႈ၊ ထုိအသိတရားအတိုင္း လိုက္နာက်င့္ႀကံပြါးမ်ားမႈ ရွိသူတို႔ကိုဆိုျခင္းျဖစ္၏။  ထိုသို႔ ေသာ ပညာရွိအား မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရျခင္းျဖင့္ အက်ိဳးတရားတို႔သာ အစဥ္တိုးပြါးၿပီး မိမိသႏၲာန္၌ အသိမွန္ အျမင္မွန္မ်ား ေရာက္ရွိလာၿပီး ျမတ္ေသာေနျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကိုအသံုးခ်တတ္သြားေပေတာ့၏။

“သဒၶါသီလ၊ စာဂပညာ၊ ေလးျဖာစံုေတာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္းႏွင့္၊ ေပါင္း၍အတု၊ ကိုယ္လည္းျပဳ မွ၊ ကလ်ာဏမိတၱ-ျပည့္စံုသည္။”

စာဖတ္သူဓမၼမိတ္ေဆြအားလံုး ကလ်ာဏမိတၱမ်ားကို ရွာေဖြ ေပါင္းသင္း ႏိုင္ၾက၍ ထိုမိတ္ေဆြတို႔ကို အတုလိုက္၍ က်င့္ႀကံၾကၿပီး ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္ျဖစ္သည့္ မေသရာ“ျမတ္နိဗၺာန္”သုိ႔ လြယ္ကူစြာ ေရာက္ရွိႏိုင္ၾကပါေစ။

ထြန္းထြန္းလိႈင္