ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတာ၀န္

အနာေရာဂါကင္းျခင္းသည္ အလြန္ကဲဆံုး လာဘ္တည္း။ ေရာင့္ရဲမႈသည္ အလြန္ကဲဆံုး ဥစၥာတည္း။ ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္သူသည္ အလြန္ကဲဆံုး ေဆြမ်ိဳးတည္း။ နိဗၺာန္သည္ အလြန္ကဲဆံုး ခ်မ္းသာတည္း၊ ဟု ဓမၼပဒ သုခ၀ဂ္မွာ လာသည့္အတိုင္း မိမိတို႔၏ ျဖဴစင္လွေသာ ေငြေၾကးမ်ားကို တပ္မက္ေသာတဏွာ ေရာဂါကင္းေအာင္၊ ေလ်ာ့ေအာင္ ႀကိဳးစားလွဴဒါန္းၾကသည္။ ရရွိေသာေငြေၾကးမ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေျခြတာသံုးစြဲကာ ေရာင့္ရဲမႈျဖင့္ ၾကိဳးစားလွဴဒါန္းၾကသည္။ လိုအပ္လွ်က္ရွိေသာ ေနရာမ်ားတြင္လည္း ေမတၱာက႐ုဏာ သက္၀င္စြာျဖင့္ ေစတနာအထြတ္ျမတ္ထားကာ လွဴဒါန္းခဲ႔ၾကသည္။ နိဗၺာန္တည္း ဟူေသာ ခ်မ္းသာကို ရလိုေသာ ဆႏၵျဖင့္လည္း လွဴဒါန္းၾကသည္။ ဤသည္ပင္ ခ်မ္းသာျခင္းသုချဖစ္သကဲ႔သို႔ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဒါန ဟုလည္းေခၚဆိုႏိုင္ေပမည္။

ျမင့္ျမတ္သည္ဆိုသည္မွာလည္း မိမိတို႔ လုပ္ေဆာင္လိုက္ေသာ အလုပ္ေတြ၊ ေျပာဆိုမႈေတြ၊ ႀကံေတြးမႈေတြသည္ တစ္စံု တစ္ရာေသာ အက်ိဳးေတြကို မေမွ်ာ္ကိုးပဲ ကိုယ့္မွာက်ေရာက္လာတဲ႔ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္မယ္လို႔ အားခဲ လွ်က္ ေစတနာအရင္းခံ သက္သက္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းကို ျမင့္ျမတ္သူတို႔လုပ္ရပ္၊ ျမင့္ျမတ္တယ္လို႔ ေခၚဆိုႏိုင္မွာျဖစ္ သည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ျမင့္ျမတ္ေသာဒါနဆိုသည္မွာလည္း အမွန္တကယ္လိုအပ္လွ်က္ရွိေသာ ေနရာမ်ားကို ကာယကံ ေမတၱာထား၍ မိမိတတ္အားသေရြ႕ လွဴဒါန္း၊ ေပးကမ္း၊ စြန္႔ၾကဲျခင္းအမႈေတြကို ေစတနာအရင္းခံထားၿပီး တာ၀န္ေက် ေအာင္ ေဆာက္ရြက္ျခင္းျဖစ္သည္။

တာ၀န္ဆိုသည္မွာလည္း ေနရာယူလိုျခင္းသေဘာ မဟုတ္ပဲ ရရာ ေရာက္ရာမွာ ထမ္းရြက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္မွ တာ၀န္ရွိသည္မဟုတ္ လက္ေအာက္ငယ္သားတြင္လည္း ဆိုင္ရာတာ၀န္ရွိသည္။ လူသားတိုင္းတြင္လည္း ဆိုင္ရာတာ၀န္ ရွိသည္။ ၀ိသယွဇာတ္ေတာ္မွ ၀ိသယွသူေ႒း၏ တာ၀န္သိမႈ၊ တာ၀န္ေက်မႈမွာ အံ့ေလာက္ဖြယ္ရာျဖစ္၏။ အနည္းငယ္ေဖာ္ျပ ရလွ်င္ ၀ိသယွသူေ႒းသည္ သူ႕မွာရွိေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားကို ေန႔စဥ္လွဴဒါန္းလိုက္သည္မွာ ေနာက္ဆံုး ပစၥည္းဥစၥာေတြ အကုန္စင္ေအာင္ လွဴဒါန္းခဲ႔သည္။ ဥစၥာမရွိေသာ္ျငားလည္း ျမက္ရိတ္ေရာင္းစားၿပီး ျမက္ရိတ္ခကို မစားဘဲ ဆက္၍လွဴခဲ႔ သည္။ ခုႏွစ္ရက္တိုင္တိုင္ မယားႏွင့္တကြ အစာငတ္အခံ၍ မူးေမ႔သည္တိုင္ေအာင္ လွဴဒါန္းခဲ႔ၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာ ျမင့္ျမတ္သူတို႔လုပ္ရပ္၊ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေၾကာင့္ပင္ သိၾကားမင္း ဗိမာန္ေတာင္ တုန္ခါႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စြမ္းအားေတြ ျဖစ္ခဲ႔ရသည္။

၀ိသယွသူေ႒း၏ ရင္ထဲတြင္ တပ္မက္မႈတဏွာ အဘယ္မွ်ေလာက္ ကုန္ခမ္းေနမည္ဆိုတာ ေတြးဆၾကည့္လွ်င္ ၾကက္သီး မ်ားပင္ ထေလာက္ပါ၏။ တပ္မက္မႈတဏွာဆိုေသာအရာသည္လည္း ပယ္သတ္ဖို႔ရာ အေတာ္ပင္ ခက္ခဲသည္မွာ မွန္ေပ သည္။ တဏွာကို တရားကိုယ္ေကာက္လွ်င္ ေလာဘျဖစ္သည္။ ေလာဘဆိုေသာ လိုခ်င္မႈရမၼက္သည္လည္း ရသေလာက္ႏွင့္သာ ေက်နပ္ပါၿပီ၊ တင္းတိမ္ပါၿပီဟူ၍ မရွိပဲ ရသေလာက္ကို လက္ခံတတ္ေသာ သေဘာရွိေပသည္။ ထို႔သို႔ ေလာဘကို ပယ္သတ္ရန္မွာ လိုခ်င္လွ်င္ဆင္းရဲ၊ မလိုခ်င္လွ်င္ ခ်မ္းသာဟု ႏွလံုးမူ၍ အၾကမ္းႏုအားျဖင့္ ဒါနျပဳျခင္း၊ သီလေဆာက္တည္ျခင္း၊ သမထ၀ိပႆနာပြားမ်ားျခင္း အမႈတို႔ျဖင့္ ပယ္သတ္ရမည္ျဖစ္သည္။ တက္မက္မႈ၊ လိုခ်င္မႈ ကင္းမွသာလွ်င္ မိမိ၏ႏွလံုးသား၊ မိမိ၏ႏိုင္ငံမွ အစျပဳ၍ ေလာကႀကီး ျငိမ္းခ်မ္းေနမည္ ျဖစ္သည္။ တပ္မက္မႈ အားၾကီးေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ေလာကၾကီး ဘယ္ေသာအခါမွ ျငိမ္းခ်မ္းလိမ္႔မည္မဟုတ္ေပ။

ေလာကၾကီး ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္လည္း လူသားတိုင္းတြင္ တာ၀န္ရွိသည္။ လူသားတိုင္း ေဆာင္ရြက္ သင့္ေသာအရာျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာလည္း သမိုင္းကေပးေသာ မိမိတာ၀န္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ႔သို႔ တာ၀န္ေတြ ေဆာင္ရြက္ရာမွာ မိမိရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနေသာ တပ္မက္မႈတဏွာ နည္းေအာင္၊ မိမိ၏ ကိုယ္က်ိဳးကို ပဓာနမထားပဲ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ရြက္လိုေသာ ေစတနာ၊ ဆႏၵေတြကို တတ္အားသေရြ႕ေဆာင္ရြက္ရင္း မိမိတာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရမည္ျဖစ္သည္။

ေလာကၾကီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဦးတည္၍ မိမိႏိုင္ငံ မိမိလူမ်ိဳး ျငိမ္းခ်မ္းသာယာေရးအတြက္ အမွန္တကယ္လိုအပ္လွ်က္ရွိ ေသာ ေနရာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္လွဴဒါန္းေစလိုသည္။ တာ၀န္ကိုယ္စီ ရွိသည္ဟု မွတ္ယူေစလိုသည္။ မိမိအတၱႏွင့္ယွဥ္ေသာ အရာမ်ားကို ခ်ိဳးႏွိမ္၍ အမ်ားအတြက္ ေဆာင္ရြက္လိုေသာ စိတ္ထားမ်ားကို ေမြးျမဴေစလိုသည္။ မိမိသ႑ာန္တြင္ ကိန္းေအာင္းလ်က္ရွိေသာ တပ္မက္မႈ၊ တြန္႔တိုမႈ၊ ႏွေျမမႈ၊ မေပးကမ္းလိုမႈ စေသာ တရားမ်ားကို တစ တစ စြန္႔လႊတ္ ေစခ်င္သည္။ ဤသို႔ေသာ တရားမ်ားကို က်င့္ေဆာင္ျခင္း၊ ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ပင္လွ်င္ ေလာကၾကီး ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ မိမိကိုယ္တိုင္ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ေနျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း တင္ျပရင္း မိမိတို႔လွဴဒါန္းခဲ႔ေသာ လွဴဒါန္းမႈအစုအစုတို႔ကို သာဓုေခၚဆို၍ စာဖတ္သူမ်ား အသိတရား တိုးပြားရရွိၾကပါေစ။

ေရးသည့္စာမူ၊ ေရးသည့္ေၾကာင္းရာ၊ ေရးပံုဟန္သြင္၊ ယူထားသံုးႏႈန္း၊ မႏွစ္ဦးက၊ သီးခံျပဳရန္၊ ဦးစြာပန္၏။

ငါဘိတတ္ျခင္း၊ ငါသိျခင္းႏွင့္၊ ေက်ာ္ေဇာ္ဂုတ္သတင္း၊ မရွိဧကန္၊ ျဖစ္႐ိုးမွန္၏။

ဆိုသည့္စကား၊ သစၥာထား၍၊ မ်ားသည့္ေ၀ေန၊ သတၱာ၀ါေထြ၊ ကာယသုခ၊ ျပည့္စံုလွ၍၊ ဒုကၡဘယ၊ ကင္းစင္လွေစေသာ၀္။

၀ိမုတၱိရသမွ ျပန္လည္ကူးယူမွ်ေ၀သည္