ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀တုန္းက ညေန
ေန၀င္ခ်ိန္ွကုိၾကည့္ၿပီး ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ဆည္းဆာခ်ိန္ခါ အလွအပေတြကုိ
အခုလိုအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိပါတယ္။ တစ္ေန႔တာ ေလာကကုိ အလင္းေရာင္ေတြ
ျဖန္႔က်က္ ေပးေ၀ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ေလးမွာေတာင္ ေလာကကုိ
အလွေတြ ဆင္ျမန္းေပးခဲ့တဲ့ ေနမင္းႀကီးကုိလည္း အားက်မိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရွိေနတဲ့ဘက္ကုိ နီညိဳေရာင္ အလွေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာၿပီး
အျခားတစ္ဘက္ကိုလည္း ေႏြးေထြးတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြေပးလို႔ ေလာကၾကီးကို
အလွဆင္ျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ အျပဳအမူေတြကို ကၽြန္ေတာ္
ေလးစားတန္ဖုိးထားမိပါလို႔တယ္ ေျပာရင္ လြန္မယ္လို႔ေတာ့ မထင္မိပါဘူး။
သစ္ရြက္ေလးေတြဟာ
အစိမ္းေရာင္ရင့္ရင့္အျဖစ္ တည္ရွိေနစဥ္မွာ ေလာကေကာင္းက်ိဳးကုိ ေဆာင္ခဲ့ျပီး
ရြက္၀ါေလးေတြအျဖစ္ ေရာက္ရွိသြားသည့္တိုင္ မေၾကြခင္ ေ၀ေနစဥ္ ေနာက္ဆံုး
အခ်ိန္အထိ ေလာကၾကီးကုိ အလွဆင္သြားၾကတာပါပဲ။ သည္လိုမ်ိဳး အသိဉာဏ္မဲ့၊
အသက္မရွိတဲ့ အရာေတြကေတာင္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ေလာကကုိ တတ္စြမ္းသမွ်
အလွဆင္ခဲ့ပါလားဆုိတဲ့ အေတြးေတြက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို မင္းလည္း ဒီလိုမ်ိဳးပဲ
ေလာကကို တတ္စြမ္းသမွ်ေတာ့ အလွဆင္ရမယ္ေနာ္ဆိုတဲ့ ဆင္ျခင္စိတ္ကေလးေတြ
ေပၚထြက္လာေအာင္ လႈံံ႕ေဆာ္လို႔ေနပါတယ္။
အခုဆုိရင္
ဓမၼရသဆုိတ့ဲ အမည္နဲ႔ အင္တာနက္ မီဒီယာ ေျမေပၚမွာ ဓမၼေအာင္လံေတြကုိ
လႊင့္ထူခဲ့တာ ၂ ႏွစ္ ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ တစ္ပါးသူတုိ႔အတြက္ ေက်းဇူးျပဳလိုတဲ့
ဆႏၵ၊ သာသနာ့ အက်ိဳးကုိ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ သယ္ပုိး လိုတဲ့ ဆႏၵမ်ားျဖင့္
မိမိစြမ္းႏုိင္သေလာက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုေဆာင္ရြက္တာဟာ အျမတ္ဆံုးေသာ
ဒါနျပဳျခင္းျဖစ္သလို အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္ရင္း ကုိယ့္အက်ိဳးအတြက္လည္း
ျဖည့္ဆည္းၿပီး ျဖစ္တယ္လို႔ ခံယူမိခဲ့ပါတယ္။
“ကုိယ့္တြက္ကုိယ့္တာ၊ ကုိယ္က်ိဳးပါေအာင္၊ ကုိယ္သာသယ္ပုိး အမ်ားက်ိဳး၊ ကုိယ့္က်ိဳးအစစ္ ျဖစ္ေတာ့သည္” ဆုိျပီး ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက မိန္႔ဆုိဖူးခဲ့တာကုိလည္း ျပန္ေျပာင္း သတိရမိပါတယ္။
သစ္တစ္ပင္ေကာင္း၊ ငွက္တစ္ေသာင္း၊ အေပါင္းကုိယ့္ေၾကာင့္၊ ေအးေစေသာ၀္ ဆုိတဲ့
စကားအတုိင္း ကုိယ့္ေၾကာင့္ အမ်ားသူ ငါ ေကာင္းက်ိဳးရၾကတယ္ဆုိရင္ျဖင့္
၀မ္းသာရမွာပါပဲ။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း အမ်ားအက်ိဳး အတြက္ ရည္ေမွ်ာ္ၿပီး
လုပ္ေနတာကုိ သေဘာမေပါက္၊ မသိနားမလည္တဲ့သူေတြလည္း ရွိေနေလေတာ့ တခါတရံမွာေတာ့
အခက္အခဲတစ္ခ်ိဳ႕ ၾကံဳရတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိခဲ့ပါရဲ့။
ဥပမာသံုးျပီး
ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာထဲကုိ သတၱဳပစၥည္းေတြ၊ အုိးခြက္ေတြနဲ႔
အျခားပစၥည္းေတြ တင္လာတဲ့ လွည္းႀကီးမ်ား၀င္လာရင္ ေခြးေတြက ၀ိုင္းၿပီးေတာ့
ေဟာင္ၾကတယ္။ လွည္းေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ အခ်င္းခ်င္းတုိက္မိလို႔
ထြက္လာတဲ့ ဂလံုး၊ ဂလြမ္ အသံေတြနဲ႔ သံစံုျမည္ေနေတာ့ ေဟာင္တာေပါ့။ အဲဒီလို
၀ုိင္းေဟာင္ၾကေပမယ့္ လွည္းႀကီးေတာ့ သူသြားရမယ့္ဆီ သြားၿမဲပါပဲ။ တကယ္လုိ႔
ဒီလွည္းႀကီးက ရပ္လိုက္မယ္ဆုိရင္ လိုရာခရီးကုိ ဘယ္ေရာက္ႏုိင္ပါေတာ့မလဲ။
ဒီအတိုင္းပါပဲ။ အမ်ားအက်ိဳး ေရွး႐ႈလုပ္ေနေပမယ့္ နားမလည္သူတစ္ခ်ိဳ႔တုိ႔က
ေလွာင္ေျပာင္ၾကတာေတြလည္း ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ
ကၽြန္ေတာ္အေနျဖင့္ သြားရမယ့္ ပန္းတုိင္ကုိေရာက္ေအာင္ေတာ့ သြားၿမဲအတုိင္း
သြားေနဦးမွာပါ။
မ်ားမၾကာတဲ့ကာလမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္လိုမ်ိဳး
ဆက္လက္ေရးသားႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏုိင္တဲ့
အခ်ိန္ေလးမွာ အေကာင္းဆံုးေသာ ေဆာင္ရြက္မႈေလးေတြ ထားခဲ့ခ်င္ပါတယ္။
အဘက္ဘက္ကေန ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးေလာကနာထ
ကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ အင္တာနက္မွာ
စာေရးႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္ကုိ ဘ၀တစ္ခုလုိ႔ သတ္မွတ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ အခုအခ်ိန္က
အဲဒီဘ၀ေလးရဲ႔ ဆည္းဆာခ်ိန္ေလးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားမိတဲ့ ေနမင္းၾကီးလိုပဲ
တစ္ေနရာမွာ ဆည္းဆာခ်ိန္ ျဖစ္ေပမယ့္ အျခားေနရာအတြက္ေတာ့
ေရာင္ျခည္အလင္းတန္းသစ္ေလးတစ္ခု ျဖစ္ခ်င္ပါေသးတယ္။
စာဖတ္သူ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကုိ ေလးစားတန္ဖုိးထားပါတယ္။
စိတၱသုခ ကာယသုချဖင့္ ျပည့္စံုႏုိင္ၾကပါေစ
ဆႏၵမြန္ျဖင့္
ေအာင္ဦး
No comments:
Post a Comment