ေခတ္အဆက္ဆက္က ဟိုး...သကၠရာဇ္မ်ားစြာထဲက လူေတြေၿပာခဲ့ၾကတယ္။
သူက...ေက်ာက္ရိုင္းေတြကို တန္ဖိုးတင့္ေအာင္ ေသြးႏုိင္တဲ့ ေက်ာ္ေသြးဆရာတဲ့။သူက...ပန္းမ်ားကို ေမႊးရနံ့ေတြနဲ့ ဖူးပြင့္ေစႏုိင္တဲ့ ဥယ်ာဥ္မႈးတဲ့။
သူက...အေမွာင္ကုိခြင္း အလင္းကို ေဆာင္ၾကည္ေပးတဲ့ အလင္းတိုင္တဲ့။
သူက...ဓားေတြထက္ဖို့ အပါးခံၿပီး အေသြးခံတဲ့ ဓားေသြးေက်ာက္တဲ့။
သူက...အိုးေကာင္းေကာင္းေတြရေအာင္ က်ြမ္းက်င္စြာ ဖုတ္ႏုိင္တဲ့ အိုးထိန္းသည္တဲ့။
သူက...ဘုရင္သူရဲေကာင္း သူၾြကြယ္ ကုန္သည္စတဲ့ လူတန္းစားအသီးသီးတို့ရဲ့ ဗိသုကာတဲ့။
သူက...တပည့္မရွား တစ္ၿပားမရွိ ပီတိစားၿပီး ေလာကကို အလွဆင္သူတဲ့။
သူက...တည္ၿငိမ္တဲ့ အၿပံုးနဲ့ ႏွလံုးသား ၿပည့္ဝသူတဲ့။ဘယ္လိုပဲသူ့ကို တင္စားတင္စား ေၿမာက္မ်ားစြာေသာ စကားသာကုန္သြားမယ္ထပ္တူၿပဳလို့ မရဘူးဆိုတာ အားလံုးလက္ခံၾကတယ္....။
သူကတစ္ၿခားမဟုတ္ဘူး မိုင္ေပါင္းကုေဋကို ခရီးေရာက္ဖို့ ပထမေၿခလွမ္းကို စလွမ္းေပးတဲ့ တို့အားလံုးတို့ရဲ့ ၿမတ္ဆရာပဲေပါ့....။
မာင္သုရဲ့ကဗ်ာ
No comments:
Post a Comment