ကၽြန္မလည္း စာကိုယူ၍ ဖတ္လိုက္ရာ သမီး-ပညာေရးမွဴးရံုးက ေက်ာင္းကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မွာစရာရွိတယ္ဆိုျပီး လူလႊတ္ေခၚခိုင္းလို႔ အေဖ စာေရးေပးလိုက္တာ။ သူတို႔နဲ႔ ခ်က္ခ်င္းလိုက္ခဲ့ပါ-ဟူေသာ စာတိုကေလးပင္ ျဖစ္သည္။
စာဖတ္ျပီးေသာအခါ မင္းတို႔ ဟုတ္ရဲ႔လား၊ လိမ္ေခၚတာလား၊ အိမ္ကလူေတြ ေနေကာင္းၾကရဲ႔လား-ဟု ေမးမိသည္။ အားလံုး ေနေကာင္းၾကပါတယ္-ဟုေျဖၾကသည္။
ကၽြန္မသည္ တာ၀န္ခံေက်ာင္းအုပ္ လုပ္ေနသျဖင့္ ရံုးကိစၥႏွင့္ ေခၚသည္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္ဟူ၍ စဥ္းစားမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မသည္ သူတို႔ႏွင့္ တပါတည္း ျမိဳ႔သို႔လိုက္ခဲ့သည္။
ျမိဳ႔သို႔ေရာက္ေသာအခါ လာေခၚေသာ လူငယ္ႏွစ္ဦးက ကၽြန္မအိမ္နား မေရာက္ခင္ အတင္း ကားေပၚက ဆင္းရေအာင္ေျပာသျဖင့္ ကၽြန္မလည္း ဆင္းလိုက္ရပါသည္။
ကားထြက္သြားေသာအခါ သူတို႔က-ဆရာမ၊ စိတ္ခိုင္ခိုင္ထားပါ၊ ဆရာမ ေမာင္ေလး ေမာင္သန္းထြဋ္ ၁၉-၇-၉၈ ေန႔က ၀က္မစြပ္ရြာကို တာ၀န္နဲ႔သြားရင္း ေရနစ္ျပီး ဆံုးလို႔ လာေခၚတာ-ဟု ေျပာျပသည္။ ကၽြန္မက-မယံုဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး-ဟု ျပန္ေျပာရင္း ခ်က္ခ်င္း ငိုလိုက္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မကို အိမ္အေရာက္ ျမင္းလွည္းႏွင့္ တင္ေခၚသြားၾကပါသည္။
အိမ္ေရွ႔သို႔ေရာက္လွ်င္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ မဟုတ္ပါေစနဲ႔-ဟု ဆုေတာင္းသည္မွာ အခ်ည္းႏွီးပင္။ ကၽြန္မသည္ ေမာင္ေလးကို ဤသို႔ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု လံုး၀ မထင္မိပါ။ စဥ္းလဲမစဥ္းစားမိပါ။ စိုးရိမ္သည္မွာ အေမက ဆီးခ်ိုေရာဂါရွိ၍ အေမ့ကိုသာ စိုးရိမ္ေနပါသည္။ ယခုေတာ့ အိမ္ေရွ႔မွာ ေမာင္ေလးအေလာင္းကို ေတြ႔လွ်င္ေတြ႔ခ်င္း ယူက်ံဳးမရ ခ်ံဳးခ်ငိုမိပါသည္။ ငိုရင္းငိုရင္းႏွင့္ အေၾကာတက္မွန္းပင္ မသိပါ။ မၾကာမီ သတိရလာပါသည္။
ကၽြန္မ ရြာ,မသြားခင္ ကၽြန္မ၏ေမာင္ေလးသည္ က်န္းမာေရးကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း၊ သန္သန္ မာမာ၊ ၀၀ျဖိဳးျဖိဳးႏွင့္ရွိေန၍ ကၽြန္မသူ႔ကို ေသလိမ့္မည္ဟု လံုး၀မထင္မိပါ။
ကၽြန္မဘ၀မွာ ဤကဲ့သို႔ အပူမီးမ်ိဳး တခါမွ မခံစားရဘူးပါ။ ကၽြန္မ၏ အဘိုးအဘြားမ်ား ဆံုးသြားစဥ္က ကၽြန္မသည္ လူမမည္ကေလးဘ၀ျဖစ္၍ ဘာမွမသိပါ။ ဘာမွမခံစားလိုက္ရပါ။
ဤသို႔ပင္ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမတစု အလုပ္ကိုယ္စီရျွိပီး တမိသားစုလံုး သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနလာခဲ့ၾကသည္။ ယခုလို ျဗဳန္းစားႀကီးျဖစ္သြား၍ ကၽြန္မႏွင့္ တကြ တအိမ္သားလံုး မည္သို႔မွ ေျဖ၍မရဘဲ ျဖစ္ၾကရပါသည္။
ကၽြန္မ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကား တရားႏွင့္ေျဖပါဟု ေျပာၾကပါသည္။ ကၽြန္မလည္း ဤကဲ့သို႔ အပူမီးေတြ႔ႀကံဳခဲ့ေသာသူမ်ားအား တရားႏွင့္ေျဖပါ-ဟု ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ နားခ်ခဲ့ဖူးပါသည္။ ယခု မိမိကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ႀကံဳရျပီဆိုမွ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါသည္။ မည္သို႔မွ် ေျဖ၍မရပါ။ ဘယ္သူေတြ တရားခ်ခ် နားမ၀င္ပါ။ ကၽြန္မလည္း ဘုရား တရား ဦးထိပ္ထား၍ ဘာသာေရး ျပဳလုပ္ေနသူတဦးပါ။ မသိ၍မဟုတ္၊ သိလ်က္နဲ႔ ေျဖမဆည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိပါသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ အေဖက-သမီး ငိုေနလို႔ သမီးရဲ႔ ေမာင္ေလးက ျပန္ရွင္လာမွာမွ မဟုတ္တာ။ သမီးပဲ မစားႏိုင္၊ မေသာက္ႏိုင္နဲ႔ ေရာဂါရရံုပဲ ျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမီးရဲ႔ ေမာင္ေလး ေကာင္းတဲ့ဘ၀ေရာက္ေအာင္ ဆြမ္း ပန္း ေရခ်မ္း ကပ္တာမွအစ ဘုရားရွိခိုးတိုင္း အမွ်ေ၀ျပီး ဆုေတာင္းေပါ့။ သူ႔အတြက္ အေဖတို႔က ေကာင္းမႈကုိသုိလ္ေတြ လုပ္ျပီး အမွ်ေ၀ရံုပဲရွိတယ္။
ေနာက္ျပီး အေဖတို႔ တအိမ္သားလံုး သံေ၀ဂ ရ,ရမယ္။ သတိတရား ရၾကရမယ္။ အေဖတို႔ အေမတို႔က အသက္ႀကီးုျပီဆိုေတာ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ အရင္ဆံုး မ်က္စိမွိတ္ရမယ္လို႔ ထင္ေနတာ။ အခုေတာ့ ငယ္တဲ့လူက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မထင္မွတ္ဘဲနဲ႔ ဆံုးသြားတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားဆိုတာ အသက္ႀကီးတာ ငယ္တာ မေရြးဘူး။ အခ်ိန္မေရြး ေသၾကရမွာပဲ။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေရာဂါနဲ႔ ေသမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ မေသခင္မွာ ဘုရားကိုအားထားျပီး တရာသာ နာနာ အားထုတ္။ အသက္ရွည္တယ္။ ေနာက္ေနာက္က ကံေၾကာင့္ အသက္တိုခဲ့ရင္လည္း ေကာင္းတဲ့ဘ၀ ေရာက္တယ္-ဟု ဆံုးမစကား ေျပာၾကားပါသည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္မသည္ သတိသံေ၀ဂရကာ မိမိလည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ေသဆံုးႏိုင္ပါတကားဟု စဥ္းစားမိသည္။ တရားဓမၼကို ယခင္ကထက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္လ်က္ ရွိပါသည္။ ေမာင္ေလးအတြက္လည္း ဘ၀ကူးေကာင္းေအာင္ ကၽြန္မသည္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ဘုရားေရွ႔၀ယ္ ဆြမ္း ပန္း ေရခ်မ္း ကပ္ကာ အမွ်ေပးေ၀ေလ့ရွိပါသည္။
ဪ-ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳမွ သံေ၀ဂ ရပါတကား။ ထို႔ေၾကာင့္ စာဖတ္သူအေပါင္းလည္း တေန႔ျပီးတေန႔ ကုန္ဆံုးသြားသည္ႏွင့္အမွ် ေသဖို႔ေန႔လည္း တေန႔ထက္တေန႔ နီးလာပါလားဟု သံေ၀ဂ ရသင့္ၾကပါသည္။ တေန႔တာ ကုန္ဆံုးသြားျပီး ဒါနည္း မျပဳလိုက္ရ၊ သီလလည္း မေစာင့္လိုက္ရ၊ ဘာ၀နာလည္း မပြားလိုက္ရပါက လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္မည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ျဖစ္၍ ေသေသာအခါ ကိုယ့္ေနာက္ကို ပါမည့္ ဒါန သီလ ဘာ၀နာ စသည့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားကို ေန႔စဥ္ပြားမ်ား က်င့္ၾကံ အားထုတ္ၾကပါ-ဟု တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။
( မခင္မာသင္း-ေရနံေခ်ာင္း )
No comments:
Post a Comment