ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးဆ ႀကည့္ပါက တစ္ေန ့တာ ၂၄-နာရီ ကုန္ဆံုးမွသာ ေနာက္တစ္ေန ့မနက္ျဖန္ ဆိုေသာ ေန ့သို ့ေရာက္ရွိမည္။ မိနစ္ျဖင့္ ေရတြက္ လွ်င္ မိနစ္ေပါင္း ၁၄၄၀၊ စကၠန္ ့ျဖင့္ ဆိုလွ်င္ စကၠန္ ့ေပါင္း ၈၆၄၀၀- ႀကာေပမည္။ တမလြန္ ခရီးဆိုသည္ကား ေကြးေသာလက္ကို မဆန္ ့ခင္ ဆန္ ့ေသာလက္ကို
မေကြးခင္ မ်က္စိ တစ္မွိတ္ လွ်ပ္တစ္ျပက္ အတြင္း စကၠန္ ့ပိုင္းတြင္ပင္ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္ရွိႏိုင္ေသာ ခရီးျဖစ္သည္။ ထို ့ေႀကာင့္ မနက္ျဖန္ ခရီး အေဝးႀကီး၊ တမလြန္ ခရီး အ လြန္ နီးေပသည္။ သို ့ျဖစ္၍ မည္သည့္ အလုပ္ကိုပဲလုပ္လုပ္ ယေန ့ျပီးႏိုင္ေသာ ကိစၥမ်ားကို မနက္ျဖန္သို ့မေရႊ ့ဘဲ ျပဳလုပ္လွ်င္ အ ေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။ အဘယ္ေႀကာင့္ ဆိုေသာ္ မနက္ျဖန္ ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာ၍ ျဖစ္သည္။ မေသခ်ာေသာ မနက္ျဖန္ အတြက္ စာေရးသူ၏ ကိုယ္ေတြ ့ျဖစ္ရပ္မွန္ အခ်ိဳ ့ကို တင္ျပပါမည္။ မိမိမွာ ပဲခူးတိုင္း ေဒသႀကီး၊ ေပါက္ေခါင္းျမိဳ ့ရွိ ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္း၊ အမွတ္(၈၃)သစ္စက္တြင္ စက္ရံုမွဴး တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က သစ္စက္ အနီးရွိ ဖန္ခါးပင္ရြာ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတြင္
ေက်ာင္းထိုင္ေနေသာ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱသီလဝံသကို အမွဴးထားလ်က္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ကထိန္သကၤန္း ကပ္လွဴရန္ စီစဥ္ထားသည္။ ကထိန္သကၤန္း ကပ္မည့္ေန ့မွာ ၂၀၀၃-ခုွႏွစ္ ၊ႏိုဝင္ဘာလ ၁-ရက္ေန ့ျဖစ္သည္။ ကထိန္သကၤန္း မကပ္မီ တစ္ရက္အလို ညေနခင္းတြင္ သစ္စက္ျခံဝန္း၌ အလွဴအတြက္ ေကၽြးေမြး လွဴဒါန္းရန္ စာေရးသူႏွင့္အတူ သစ္စက္ ဝန္ထမ္း မိသားစုမ်ားက ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရး စီစဥ္ေနႀကသည္။ထိုသို ့ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ ဝန္ထမ္း တစ္ဦးမွာ ေျခလွမ္းသုတ္သုတ္ျဖင့္ မိမိထံ ေရာက္လာသည္။ ထိုသူက“ဆရာခင္ဗ်ား၊ ဖန္ခါးပင္ ဆရာေတာ္ႀကီး အခုပဲ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားျပီ”ဟု သတင္းလာပို ့သည္။ ထို ့ေႀကာင့္ စာေရးသူ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို ့သုတ္ေျခတင္ကာ လိုက္ပါသြားသည္။ ေတြ ့လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းကား တကယ္ပင္ ပ်ံလြန္ေတာ္ မူသြားျခင္းပင္။ ေသျခင္းတရား ဟူသည္ကား ျမန္ဆန္လြန္းပါလားဟု သံေဝဂ ရမိသည္။ ဆရာေတာ္မွာ သက္ေတာ္ ၆၀-ပင္ မျပည့္ ေသးေပ။ ကထိန္သကၤန္း ကပ္မည့္ေန ့တြင္ ေပါက္ေခါင္းျမိဳ ့၊ပညာေဇာတာရံုေက်ာင္းတိုက္မွ ျမိဳ ့နယ္သံဃနာယက ဆရာ ေတာ္ ဘဒၵႏၱနႏၵဝံသကို ပင့္ဖိတ္၍ ေက်ာင္းရွိ သံဃာေတာ္မ်ား အပါအဝင္ ပင့္သံဃာ ၅၃-ပါးတို ့အား ကထိန္သကၤန္း ကပ္လွဴ ခဲ့ သည္။ ဖန္းခါးပင္ ဆရာေတာ္မွာကား မနက္ျဖန္ ဆိုေသာေန ့ထိ မေစာင့္ႏိုင္ခဲ့ေပ။တမလြန္ ခရီးသို ့အျမန္ သြားခဲ့ေလျပီ။ဤအခ်က္အ လက္ကား ပထမ အျဖစ္အပ်က္ပါ။
ဒုတိယ အျဖစ္အပ်က္မွာ ၁၉၈၉-ခုႏွစ္က ျဖစ္သည္။ စာေရးသူသည္ ရခိုင္ျပည္နယ္တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တစ္ရက္ေသာ ေန ့တစ္ေန ့တြင္ စာေရးသူသည္ မိမိ အထက္ အရာရွိ တစ္ဦးႏွင့္အတူ ရန္ကုန္ရံုးခ်ဳပ္သို ့ဌာနဆိုင္ရာ ရံုး ကိစၥျဖင့္ လာႀကသည္။ ရန္ကုန္သို ့ေရာက္ျပီး ေနာက္တစ္ေန ့
ေန ့လယ္ ၁၂-နာရီ အခ်ိန္၌ ျမန္မာ့ သစ္လုပ္ငန္း ရံုးခ်ဳပ္တြင္ ေတြ ့ဆံုရန္ ခ်ိန္းထားႀကသည္။ စာေရးသူသည္ ထိုေန ့တြင္ သတ္မွတ္ခ်က္၌ ေရာက္ရွိျပီး သူ ့အလာကို ေစာင့္ေနသည္။သို ့ေသာ္ လည္း ေန ့လယ္ ၂-နာရီ အထိ အထက္အရာရွိသည္ ေရာက္မလာ။ထိုအခါ စာေရးသူက သူေနထိုင္သည့္ အိမ္သို ့ဖုန္းလွမ္းဆက္ လိုက္သည္။ ဖုန္းကိုင္သည့္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးက ငိုသံပါႀကီးျဖင့္ ထိုအရာရွိသည္ ယမန္ေန ့ညကပင္ ဆံုးသြားရွာျပီဟု
ေျပာသည္။ မိမိ နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ႀကား၍သာ ယံုလိုက္ရသည္။ထို ့ေႀကာင့္ စာေရးသူသည္ သူ ့အိမ္သို ့အေျပးအလႊား လိုက္သြား သည္။ေသဆံုးသည္မွာ အမွန္ပါ။အေလာင္းကေတာ့ ေဆးရံုႀကီး အေအးခန္းမွာ ရွိေနသည္။သူ ့မွာ မိမိႏွင့္ ခ်ိန္းထားေသာ ေန ့ တြင္ ရံုးခ်ဳပ္သို ့မလာေရာက္ ႏိုင္ခဲ့ေပ။မေသခ်ာေသာ မနက္ျဖန္၏ ဒုတိယ အျဖစ္အပ်က္ပင္။
တတိယ အျဖစ္အပ်က္ကား ၁၉၇၂-ခုႏွစ္၊ဩဂုတ္လ ၁၆-ရက္ေန ့။စာေရးသူသည္ စစ္ေတြျမိဳ ့တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေနခ်ိန္က ျဖစ္သည္။အခ်ိန္အားျဖင့္ ႏွစ္ေပါငး္၄၀-ခန္ ့ႀကာျမင့္ခဲ့ ေပျပီ။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကာေညာင္းေသာ္လည္း စာ ေရးသူ ေမ့မရႏိုင္ေသာ အျဖစ္အပ်က္မွာ အိပ္မက္ပမာ ခံစားခဲ့ ရသည္။ စာေရးသူသည္ ထိုအခ်ိန္က အလုပ္လုပ္ရင္း ျပင္ပ ဝိဇၨာစာေမးပြဲကို ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္တြင္ လာေရာက္ ေျဖဆိုရသည္။ ဩဂုတ္လ ၁၆-ရက္ေန ့တြင္ မိမိႏွင့္အတူ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုႀကမည့္ သူမ်ားမွာ စစ္ေတြျမိဳ ့မွ ဗိုင့္ေကာင့္ေလယာဥ္(ယခုေတာ့ မရွိ ေတာ့)ျဖင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ ့သို ့တိုက္ရိုက္ သြားႀကသည္။စာေရးသူတို ့၏ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားထဲမွ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ဦးမွာ ေက်ာက္ျဖဴျမိဳ ့ ဆရာအတတ္သင္ သိပၸံတြင္ သင္တန္းတက္ေနသည္။သင္တန္းဆင္းေသာ္လည္း စစ္ေတြျမိဳ ့သို ့ျပန္မလာ။ ရန္ကုန္ ျမိဳ ့သို ့ျပင္ပ ဝိဇၨာ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုရန္ ေက်ာက္ျဖဴျမိဳ ့မွ သြားမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထို ဩဂုတ္လ ၁၆-ရက္ေန ့မွာပင္ ေက်ာင္းဆရာမသည္ ေက်ာက္ျဖဴ-သံတြဲ-ရန္ကုန္ေလယာဥ္ ခရီးစဥ္ ျဖစ္ေသာ ဒါကိုုတာေလယာဥ္(ယခုေတာ့ မရွိ)ျဖင့္ လိုက္ပါသြားသည္။ထိုေလယာဥ္သည္ ေက်ာက္ျဖဴျမိဳ ့မွ သံတြဲျမိဳ ့သို ့အလ်င္သြားသည္။သံတြဲ ျမိဳ ့မွ ခရီးသည္မ်ားကို တင္ေဆာင္ကာ ရန္ကုန္ျမိဳ ့သို ့ခရီးဆက္မည္
ျဖစ္သည္။ ဩဂုတ္လ ၁၇-ရက္ေန ့တြင္ ရခိုင္ျပည္နယ္မွ စာေမးပြဲ ေျဖရန္လာသူမ်ားသည္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္တြင္ သတင္းပို ့ရန္ ေတြ ့ဆံုႀကျပီးေနာက္ ေန ့လယ္စာ အတူတူ စားရန္ စီစဥ္ ထားႀကသည္။ဩဂုတ္လ ၁၇-ရက္ေန ့တြင္ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုမည့္ သူ မ်ားအားလံုး ေရာက္ရွိလာႀကသည္။သို ့ေသာ္ ေန ့လယ္ ၁၁-နာရီထိ အဆိုပါ ေက်ာင္းဆရာမသည္ ေရာက္ရွိမလာ။ေလယာဥ္ခရီး စဥ္လည္း ရွိသည္။ ထိုေန ့တြင္ ေလယာဥ္မွာ ေက်ာက္ျဖဴမွ ေန ့လယ္ ၃-နာရီေက်ာ္တြင္ ထြက္ခြာ သြားျပီဆိုသည္ကိုလည္း ႀကိဳျပီး သတင္းရထားသည္။သူ ့အေနျဖင့္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္သို ့မလာႏိုင္စရာ အေႀကာင္း မရွိေပ။ထို ့ေႀကာင့္ စာေရးသူသည္ သံတြဲေလဆိပ္သို႔ ဖုန္းဆက္ၾကည့္သည္။
မယံုႏိုင္ေသာ စကား မိမိ နားမွာ ႀကားရသည္ကား ဝမ္းနည္း ေႀကကြဲစရာ၊အံ့ဩစရာႏွင့္
ေသာက ေဝဒနာေတြပါ ျဖာျဖာ ေဝခဲ့ ရသည္။ မေန ့က ညေန ငါးနာရီေက်ာ္၌ သံတြဲျမိဳ ့မဇင္ ေလဆိပ္မွ ေလယာဥ္တက္သြားျပီး မိနစ္ပိုင္း အတြင္းမွာပင္ စက္ခၽြတ္ ယြင္းကာ ပင္လယ္ျပင္ထဲသို ့ပ်က္က်သြားျခင္း ျဖစ္ေႀကာင္း သိလိုက္ရသည္။မိမိတို ့မွာ ယူက်ံဳးမရ၊လြမ္းတသသ ခံစားခဲ့ရသည္။ ေသျခင္းထူးေသာ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ဦး၏ ျဖစ္ရပ္ကား ဝမ္းနည္း ေႀကကြဲစရာ ေကာင္းလွပါဘိ။
ဩဂုတ္လ ၁၇-ရက္ေန ့၊မနက္ျဖန္ ေတြ ့ႀကရေအာင္ဟု ခ်ိန္းဆိုခဲ့ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နယ္ေျမသို ့
ကံဆိုးသူ ေက်ာင္း ဆရာမေလး ေျခမခ်ႏိုင္ခဲ့ေပ။ဩဂုတ္လ ၁၆-ရက္ေန ့တြင္ မိုးတြင္းကာလ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစ အခ်ိန္တြင္ ကမ္းမျမင္၊လမ္းမျမင္ ပင္ လယ္ျပင္၌ သူ ့ဘဝကို ေရစုန္ ေမ်ာခဲ့ ရေလျပီ။ လူျဖစ္လာလွ်င္ တစ္ေန ့ေန ့ေတာ့ ေသရေပမည္။မည္သည့္ေန ့တြင္ ေသရမည္။မည္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ေသရမည္။ မည္ သည့္ ေနရာတြင္ေသရမည္။မည္သည့္ ေရာဂါ ေဝဒနာႏွင့္ မည္ကဲ့သို ့ေသရမည္။ေသျပီးလွ်င္ မည္သည့္ ဘံုဘဝသို ့ေရာက္မည္ ကို မည္သူမွ် ႀကိဳမသိႀကေပ။
ေသျခင္းတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမတ္စြာဘုရားက “သာဝတၱိျမိဳ ့မွ ဝိဋဋဴဘမင္းႏွင့္ စစ္သည္မ်ားသည္ ဤအစိရဝတီျမစ္၌ ေသဆံုးႀကကုန္၏။သူေဌးသမီး ပဋာစာရီ၏ သားႀကီးသည္ ဤအစိရဝတီျမစ္၌ ေမ်ာပါသြား၍ သားငယ္သည္ စြန္တစ္ေကာင္ ခ်ီ သြားသျဖင့္ ေပ်ာက္ဆံုး သြားေလသည္။ဗာရာဏသီျမိဳ ့မွ သေဘၤာျဖင့္
ေရာက္ရွိလာေသာ ဗာရာဏသီ သူေဌးႀကီးသည္ ခုနစ္ရက္ ျပည့္လွ်င္ ဤအစိရဝတီျမစ္၌ ေသဆံုးမည္ကို မသိရွာဘဲ ေနသျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ျပံဳးေတာ္မူသည္။ထို ့ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရား က ညီေတာ္အာနႏၵာအား“
လူဆိုသည္မွာ ဤေန ့ေသမည္လား၊မနက္ျဖန္ ေသမည္လား ဆိုသည္ကို မသိႏိုင္ ေသမင္းႏွင့္လည္း
ေသမည့္ရက္ကို အခ်ိန္းအခ်က္ ျပဳလုပ္မထားႀက၊ မေသခင္ ႀကိဳတင္၍ ျပဳလုပ္သင့္သည္မွာ ကုသိုလ္တရားသာ ျဖစ္၏”ဟု မိန္ ့ ေတာ္ မူခဲ့သည္။ထို ့ေႀကာင့္ မေသခ်ာေသာ မနက္ျဖန္သည္ လက္ရွိ ပစၥဳပၸန္ ကာလေလာက္ စိတ္မခ်ရေပ။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ညကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ႀကရာတြင္ ေန ့ေရႊ ့၊ ညေရႊ ့၊ မနက္ျဖန္ေရႊ ့၊ ဟိုေန ့ေရႊ ့၊ သည္ေန ့ေရႊ ့ ေရႊ ့မေနႀကဘဲ ယေန ့ယခု ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း ေဆာင္ရြက္ႀကပါမွ စိတ္ခ်ရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ထို ့ေႀကာင့္ အခ်ိန္ရွိ ခိုက္ လံု ့လစိုက္ကာ ကုသိုလ္ တရားတို ့ကို ပြားမ်ား အားထုတ္ ေဆာင္ရြက္ သြားႀကပါစို ့ဟု တိုက္တြန္း ႏိႈးေဆာ္လိုက္ပါသည္။ တြန္းအား ျမတ္မဂၤလာ--------၂၀၁၂-ခုႏွစ္၊ဧျပီလ
No comments:
Post a Comment